ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ

ΤΟ ΑΙΜΟΣ BLOG ΣΑΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΕΤΟΣ 2022, ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ



Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος, είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του.Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία ...Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα».Δεν είναι κακό να μην αισθάνεται κανείς Έλληνας, όπως και να πιστεύει άκριτα, όπου αυτός θέλει, τόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι άλλωστε το κάνουν αυτό, κακό είναι να διαστρεβλώνει την αλήθεια με ανύπαρκτες γνώσεις και ψεύδη! ”Το πολιτικό σύστημα θριαμβεύει επειδή είναι μια ενωμένη μειοψηφία που ενεργεί εναντίον μιας διαιρεμένης πλειοψηφίας.”

Τα κόμματα αντανακλούν κοινωνικές πραγματικότητες και ιδεολογικές αφετηρίες. Και μονάχα όταν η ίδια η κοινωνία τα απορρίψει, περνούν στην Ιστορία.

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ




ΜΗΝ  ΑΦΗΝΟΥΜΕ  ΑΛΛΟ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ  ΣΕ  ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ,

ΓΙΑΤΙ ΤΟΤΕ ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΒΓΩ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΤΑΘΩ ΟΡΘΙΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ….

ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΘΑ ΕΝΩΘΟΥΜΕ .


Για να ειμαστε ΥΠΟΛΟΓΙΣΙΜΟΙ 
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ !






Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου, Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις· τοῦ γὰρ Γεννήτορος ἡ φωνὴ προσεμαρτύρει σοι, ἀγαπητὸν σε Υἱὸν ὀνομάζουσα, καὶ τὸ Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς, ἐβεβαίου τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές

Τό Βατερλώ της ιδεοληπτικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ.


Οι ΠΑΣΟΚοι μας κοροϊδεύουν χοντρά


Από τη στιγμή που ο Γ. Παπανδρέου αποφάσισε να μας αδειάσει τη γωνία, παρατηρείται ένα φαινόμενο εντυπωσιακής κωλοτούμπας στις απόψεις κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Οι υποψήφιοι μνηστήρες για την προεδρία ξαφνικά θυμήθηκαν τους πολίτες, την κοινωνία, πόσο δύσκολα περνά ο κόσμος, τη συγκρότηση ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου και άλλα τέτοια. Αυτονόητα για τον κόσμο, αδιανόητα τα τελευταία δύο χρόνια για το ΠΑΣΟΚ.

Οι ίδιοι πολιτικοί, οι ίδιοι υπουργοί που ήταν ακραιφνείς Μνημονιακοί, που έκαναν το σταυρό τους από ευλάβεια μπροστά στους τροικάνους, που ψήφιζαν απίστευτα μέτρα που καταρράκωσαν την ελληνική κοινωνία, τώρα ξαφνικά άλλαξαν προσωπείο.

Έβαλαν τη μάσκα του φιλολαϊκού, του προστάτη των φτωχών και των αδικημένων, έγιναν ξαφνικά Ρομπέν των φτωχών. Των ίδιων φτωχών που οι ίδιοι έφεραν στην κατάσταση αυτή.

Τι άλλαξε, τούς  τσίμπησε καμιά μύγα;

Φυσικά, η μύγα της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ λες και ο κόσμος τρώει κουτόχορτο.

<<Δε θέλω να απαξιώσω τους ανθρώπους που ψηφίζουν Πασόκ. Αλλά είναι παρα πολύ επιρεπείς στο δούλεμα απο πλευράς του κόμματος του Πασόκ. Τους ξεγελάνε παρα πολύ εύκολα. Μπορούν να τους ξεγελαστούν ακόμη και απο τη φωνή του Ανδρέα απο τον τάφο, σε βίντεο εννοώ και να ξαναψηφίσουν  Πασόκ.
Η μετάλλαξη τους είναι απίστευτη. Λες και δε κυβέρνησαν τα τελευταία δυο χρόνια. Λες και προήλθαν από παρθενογένεση. Αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις για να καταλάβετε ποσο μαζόχες ειναι οι Πασόκοι ψηφοφόροι, θελουν για αρχηγό σε πλειοψηφία τον Βενιζέλο. Ποιόν? τον Βενιζέλο.
Την μεγαλύτερη καρικατούρα όλων των εποχών. Ο ανθρωπος που απο τότε που ανέλαβε το υπουργείο οικονομικών κατέστρεψε τη χώρα. Μας έκανε να αναζητήσουμε τον Παπακωνσταντίνου!!!!!!!!!!!!!! Τώρα βγαίνει και λέει πως τα μέτρα του τα επέβαλλαν και πως δεν ήταν δικής του έμπνευσης  και γιατί δε παραιτήθηκε αφου του τα επεβαλλαν τα μετρα ?. και γιατί παραμένει ακόμη στη θέση του? 
σε λίγο θα βγει και θα φορά φανέλα του Τσε Γκεβάρα και θα μιλά για επανάσταση κατά του Μνημονίου.
Και αυτός ο άνθρωπος θέλει αύριο να γίνει αρχηγός του Πασόκ και πρωθυπουργός, οπως και οι υπόλοιποι αποτυχημένοι φυσικά.>>


Τι δείχνουν όλα αυτά τα φαινόμενα; Επιβεβαιώνουν την παθογένεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Στην κυβέρνηση είναι όλοι θεσμικοί και όταν γίνονται αντιπολίτευση κατεβαίνουν στο λαό. 

Οταν έχουν την εξουσία οι πολιτικοί ξεχνούν την κοινωνία κι όταν χάνουν τη θεσούλα τους, γίνονται ξανά ένα με τον κόσμο.

Είναι ένα καλό παράδειγμα προς αποφυγή και για τον Αντώνη Σαμαρά ο οποίος θα κληθεί να κυβερνήσει σε μια δύσκολη στιγμή. 

Ας προσέξει λοιπόν αυτούς που θα επιλέξει να κυβερνήσουν γιατί πλέον ο κόσμος δεν ξεχνά εύκολα και τα γιαούρτια είναι μια πολύ εύκολη υπόθεση.

Ηλεκτρικό Αυτοκίνητο που ονομάζεται «Ελλάδα»


To ηλεκτρικό αυτοκίνητο που ονομάζεται «Ελλάδα» 
θα παράγεται στη Ρωσία


To ηλεκτρικό αυτοκίνητο που ονομάζεται «Ελλάδα» θα παράγεται στη ΡωσίαΤο φθινόπωρο στην έκθεση "RosNanoTechExpo" ο εργοστασίο Avtovaz παρουσιάστηκε ένα πειραματικό ηλεκτρικό αυτοκίνητο με την ονομασία «HELLAS». 

Το εργοστάσιο παρήγαγε δύο δείγματα. Από το καλοκαίρι του 2011 δύο ηλεκτρικά αυτοκίνητα πέρασαν έναν ολοκληρωμένο έλεγχο προκειμένου να αξιολογηθούν οι προοπτικές για τη ρωσική αγορά.

Βάρος - 1200 kg. Επιταχύνει στα 100 km / h σε 13 δευτερόλεπτα, τελική ταχύτητα - 140 χλμ. / ώρα. Απόσταση - 150 χιλιόμετρα. Χρόνος επαναφόρτισης από το οικιακό δίκτυο - 8 ώρες.

Το αυτοκίνητο αποτελείται κυρίως από εισαγόμενα εξαρτήματα και γι' αυτόν τον λόγο η τιμή του είναι άνω των 25 000 ευρώ.

Βασικά, το αυτοκίνητο θα χρησιμοποιείται στις νότιες περιοχές της Ρωσίας, όπου η θερμοκρασία είναι αρκετά υψηλή όλο το χρόνο.

Δεν αποκλείεται οι Έλληνες να ενδιαφερθούν να αγοράσουν και αυτοί ηλεκτρικά αυτοκίνητα στη Ρωσία.


Όπως στρώνει κανείς, έτσι κοιμάται.


Οι ρίζες της σημερινής μας οικονομικής χρεοκοπίας βρίσκονται στο μαύρο καλοκαίρι 
της Κυπριακής Τραγωδίας του 1974

Kίμωνος, του Αθηναίου




Η μεταπολιτευτική δημοκρατία γεννήθηκε πάνω στα ερείπια μιας μεγάλης εθνικής καταστροφής, την οποία ξεπερνά σε σημασία μόνο ο ξεριζωμός του Ελληνισμού της Ιωνίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης. 

Οι μέρες που διάγουμε σηματοδοτούν την οριστική κατάρρευση της μεταπολίτευσης, υπό το βάρος της οικονομικής χρεωκοπίας της χώρας. Όμως, πολύ πριν χρεωκοπήσει οικονομικά, η μεταπολιτευτική μας δημοκρατία είχε χρεωκοπήσει ηθικά. Η σημερινή της κατάρρευση, μέσα σε μία ατμόσφαιρα σήψης, αποσύνθεσης και ηθικής παρακμής, ήταν προδιαγεγραμμένη και έχει σε μεγάλο βαθμό τις ρίζες της σε εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974. 

Την προδίκασε η αδυναμία της, ή ακριβέστερα η συνειδητή της άρνηση, να αποκαθάρει το άγος του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής και να αποδώσει δικαιοσύνη για την Κυπριακή Τραγωδία. Τιμωρώντας όσους άνοιξαν την Κερκόπορτα στο Πεντεμίλι της Κυρήνειας και τιμώντας όσους προέταξαν τα στήθη τους, υπερασπιζόμενοι τέσσερις χιλιάδες χρόνια ελληνικής ιστορίας στο νησί του Ευαγόρα.








Δεν υπάρχει τίποτα το μεταφυσικό σε αυτή τη διαπίστωση. Ούτε η μοίρα της ελλαδικής κοινωνίας το είχε γραμμένο – για όσους την θεωρούν πλοηγό της ζωής, ούτε ο Θεός μας τιμώρησε – για όσους πιστεύουν στην ύπαρξή Του.Απλά, η ηθική συγκρότηση μιας κοινωνίας, αποτελεί ασφαλή οδηγό και πρόκριμα για την κατάληξή της. Μία κοινωνία που ανέχτηκε τον ενταφιασμό της διερεύνησης των ευθυνών για μία τέτοια εθνική καταστροφή, ήταν θέμα χρόνου να συναντήσει την επόμενη.


Τριάντα πέντε (και κάτι) χρόνια μετά, είναι ασήμαντος ιστορικός χρόνος. Θα μπορούσε να είχε συμβεί αργότερα, ή και νωρίτερα, ήταν όμως νομοτελειακό πως η κατάρρευση θα ερχόταν. Τα συμπτώματα της Ύβρεως που διαπράχθηκε ήσαν πολλά και εξόφθαλμα αλλά και το δέλεαρ που έπεισε το κοινωνικό σώμα να ανεχθεί τη συγκάλυψη, κι αυτό ήταν ευδιάκριτο.


Η Ύβρις υπήρξε τεράστια, ανήκουστη. Κανείς δεν τιμωρήθηκε για την ανείπωτη Τραγωδία! Οι στρατηγοί, ναύαρχοι, πτέραρχοι, και ό,τι άλλο τέλος πάντων ήταν τότε, που σχεδίασαν και εκτέλεσαν το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου (ή δεν έκαναν τίποτα για να το εμποδίσουν, αρκούμενοι στο να μιλούν με τους Αμερικανούς και τον ξένο παράγοντα, έζησαν – ή ζουν ακόμα – εν τιμή, απολαμβάνοντας τίτλους, συντάξεις και προνόμια.


Όσοι ολιγώρησαν μπροστά στον εισβολέα (ενώ ίσως είχαν αποδειχθεί «λιοντάρια» στο πραξικόπημα),δεν ελέγχθηκαν ποτέ. O θλιβερός θίασος που υποδυόταν την «ελληνική κυβέρνηση» κατά το πραξικόπημα και την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής, δεν αντιμετώπισε ποτέ τη δικαιοσύνη. Οι πολιτικοί άνδρες που ανέλαβαν τα ηνία στις 23 Ιουλίου, δεν έδωσαν ποτέ εξηγήσεις για όσα έκαναν ή, το κυριότερο, παρέλειψαν να κάνουν, για να υπερασπιστούν την μεγαλόνησο από την ολοφάνερα επικείμενη δεύτερη φάση των επιχειρήσεων.






Απεναντίας, όσοι ρίχτηκαν στις 20 Ιουλίου στον αγώνα, με το πάθος που πραγματικά ταίριαζε σε όσους αξιώθηκαν τέτοια τιμή, υβρίστηκαν, συκοφαντήθηκαν και αφέθηκαν ανενδοίαστα στη λήθη, στην αδιαφορία και στην απαξίωση. Και όσοι από αυτούς είχαν την ατυχία να απωλέσουν τη σωματική τους αρτιμέλεια ή την ψυχική και σωματική τους υγεία, υπέστησαν απίστευτους εξευτελισμούς από τη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία. Οι νεκροί, οι τραυματίες, οι αγνοούμενοι, οι πρόσφυγες, τα ορφανά, οι κακοποιημένες γυναίκες της εισβολής, αφέθηκαν να ξεχαστούν. Τι τύχη είχε μία δημοκρατία που διαπράττει τέτοια ανομία; Δεν ήταν φανερό πού θα κατέληγε;

Η Κυπριακή Τραγωδία του 1974 δεν είναι όμως ένα οποιοδήποτε γεγονός. Πρόκειται για μία πολιτικο-στρατιωτική ήττα που σημαδεύει ανεξίτηλα την Ιστορία του Έθνους και υποθηκεύει το μέλλον του Ελληνισμού σε μία πανάρχαια κοιτίδα του. Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που αρνείται να διερευνήσει τα αίτια ενός τέτοιου εφιάλτη, επικαλούμενη πως θα διαταραχθούν οι σχέσεις της χώρας με τον «ξένο παράγοντα»;

Τι είδους κοινωνία είναι αυτή που ανέχεται, λιγότερο από δεκαπέντε χρόνια μετά την τραγωδία, υποκριτικό «άνοιγμα» του φακέλου της Κύπρου για να εξυπηρετηθούν εκλογικές σκοπιμότητες της στιγμής; Δεν της αξίζει να καταρρεύσει μέσα στη γενική καταισχύνη; Μία δημοκρατία που αφήνει άταφους και λησμονημένους τους ήρωές της και ατιμώρητους τους υπεύθυνους μίας ιστορικής καταστροφής, επειδή «…ανακύπτει κίνδυνος να προκύψουν γεγονότα ικανά να διαταράξουν τας διεθνείς σχέσεις της Ελλάδος μετ’ άλλων κρατών…», δεν έχει προδιαγράψει το μέλλον της; Δεν ήταν φανερό πως η κοινωνία της θα άκουγε κάποτε έναν gauleiter από την Εσπερία να δηλώνει ωμά πως «η εθνική κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό»;



Ξέρω πως πολλοί θα καγχάσουν με όσα υποστηρίζει αυτό το σημείωμα. «Τι σχέση έχει», θα πούν, «η οικονομική μας χρεωκοπία, με τα όσα έγιναν το καλοκαίρι του 1974»; “It’s the economy stupid!”, θα φωνάξουν οι γιάπηδες του LSE και του Harvard. 

Ποιά Κύπρος; Εδώ μιλάμε για ΑΕΠ, spreads, CDS, το διογκωμένο δημόσιο, τα swaps, τι είναι αυτά που μας λές; Πικρό και παγωμένο θα είναι όμως το γέλιο τους. Γιατί όλοι ξέρουμε πως μία κοινωνία χρεωκοπεί οριστικά, μόνο όταν διαλυθεί το σύστημα αξιών της. Αυτό είναι που της επιτρέπει να σταθεί όρθια και να αντέξει φυσικές και οικονομικές καταστροφές, πολέμους, αναποδιές και δυστυχίες. 

Η ελλαδική κοινωνία υπονόμευσε το σύστημα αξιών της, όταν απέστρεψε το πρόσωπο από την κυπριακή τραγωδία, για να κυνηγήσει την επίπλαστη οικονομική ευμάρεια της μεταπολίτευσης. Και τώρα είναι γονατισμένη και ανίκανη να αντιδράσει. Θα στοιχημάτιζε κανείς, έστω και μία πεντάρα, πως η ελλαδική κοινωνία έχει τη δύναμη να αντέξει μία πτώχευση; Γιατί, το δίλημμα του αν μπορεί να αντέξει κάτι πιο επώδυνο (όπως π.χ. την ανάγκη να υπερασπιστεί ενόπλως την ανεξαρτησία και την ακεραιότητά της), αρνούμαι ακόμη και να το εκφέρω ....

Πιστεύω πως η προσπάθεια που έκανε η κοινωνία μας να αποστρέψει το πρόσωπο από (τις ευθύνες της και το χρέος της προς) την Κύπρο, οδήγησε σε καταστάσεις περίεργες. Η πολιτική μας ηγεσία, γιορτάζει κάθε χρόνο στις 24 Ιουλίου την επάνοδο της Δημοκρατίας, με μία glamorous (παλαιότερα τουλάχιστον) δεξίωση της Προεδρίας. Η δεξίωση αυτή και ο χρόνος τέλεσής της, ενσαρκώνει την τραγωδία που ανεπίγνωστα μάλλον, έζησε η δική μου γενιά – η γενιά της μεταπολίτευσης, των σημερινών πενηντάρηδων. Ποτέ δεν κατάφερα να συνέλθω από την διαπίστωση πως την ώρα εκείνη, της 23ης Ιουλίου του 1974, που εγώ ανέμιζα μία σημαία στην Αθήνα πανηγυρίζοντας για την κατάρρευση της δικτατορίας, κάποια παιδιά της γειτονιάς μου, της πόλης μου, του συγγενικού μου κύκλου, της διπλανής πόρτας τελικά, πέθαιναν μαχόμενοι στην Κυπριακή Γή, σε μία μάχη αισχρά προδομένη.


Την ίδια ακριβώς ώρα που εγώ ανέμιζα τη σημαία και όλοι γύρω μου πανηγύριζαν, στην Κύπρο, η ΕΛΔΥΚ υπερασπιζόταν το στρατόπεδό της και τα όπλα της έπαιρναν φωτιά. Η ελλαδίτικη Α’ Μοίρα Καταδρομών έθαβε 30 καρβουνιασμένα παλικάρια, θύματα της γελοιότητας αυτών που δεν λογοδότησαν ποτέ, και έπαιρνε θέση για τη μάχη που κράτησε ελεύθερο το αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Η 33ηΜοίρα Καταδρομών είχε παραδώσει στην αγκαλιά του Πενταδάκτυλου τονΤαγματάρχη Κατσάνη και στην Αθανασία τους 120 αξιωματικούς και καταδρομείς της, που προσπάθησαν να κλείσουν με τα κορμιά τους το ρήγμα της Κυρήνειας, από όπου έμπαινε σιδερόφρακτος πια ο Αττίλας. Η 31η Μοίρα Καταδρομών αγρυπνούσε φυλάγοντας τη ρημαγμένη Κυπριακή Γή, ανασταίνοντας με τη λαμπρή της δράση από τον Πενταδάκτυλο ως το Πυρόι, το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων του Πλαστήρα. Και η Δόξα μελετούσε το ανάστημα του Παύλου Κουρούπη, του Ελευθέριου Τσομάκη και των λαμπρών συμμαχητών τους, που διάλεξαν να στοιχειώσουν την Κυρήνεια με τη θυσία τους, παρά να φύγουν.

Εμείς όμως στην Αθήνα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, τίποτα από αυτά δεν γνωρίζαμε και τίποτα από αυτά δεν φαινόταν να μας νοιάζει. Το πανηγύρι της Μεταπολίτευσης, μόλις είχε ξεκινήσει. Δεν το σταματούσε ούτε η κλαγγή των όπλων, ούτε ο ορυμαγδός της μάχης από τη μαρτυρική Κύπρο. Δεν το σταμάτησε ούτε ο Αττίλας ΙΙ. Μόνο τώρα πια σταματάει, μάλλον με τον τρόπο που του άξιζε ...

Θα πρότεινα στο σημείο αυτό, πριν αποτιμήσει ο αναγνώστης τα όσα έγραψα σε αυτό το σημείωμα, να κάνει λίγο ακόμα υπομονή, και να γυρίσει τη ματιά του 80 χρόνια πίσω, για να κάνει μία σύγκριση. 

Για να σκεφτεί, αν ο ισχυρισμός του σημειώματος αυτού πως η ρίζα της χρεωκοπίας βρίσκεται στην απροθυμία της ελλαδικής κοινωνίας να αποκαθάρει το άγος του 1974, έχει κάποια βάση. 
Το Σεπτέμβρη του 1922, φαινόταν να καταρρέει όχι μόνο η «Μεγάλη Ιδέα» αλλά ολόκληρο το Ελληνικό Κράτος. Τελείωνε με το χειρότερο δυνατό τρόπο μία πολεμική περιπέτεια δέκα ετών. O διπλασιασμός της εδαφικής έκτασης της χώρας (1912-13) κινδύνευε να εξανεμιστεί από την οδυνηρή ήττα στη Μικρά Ασία, που έθετε σε κίνδυνο την ύπαρξη του Έθνους. Τα πάντα κατέρρεαν. Τα θλιβερά απομεινάρια μιας ένδοξης Στρατιάς διέρρεαν σε αποσύνθεση, μαζί με πλήθη προσφύγων που ετοιμάζονταν να περάσουν το Αιγαίο και να έλθουν στην ηπειρωτική Ελλάδα.



Ας κάνει τώρα ο αναγνώστης ένα μικρό χρονικό άλμα: μόλις 18 χρόνια μετά, και μάλιστα ύστερα από μία περίοδο ανώμαλου πολιτικού βίου και αλλεπάλληλων στρατιωτικών κινημάτων, μία επίσημη χρεωκοπία (1932) και μία τετράχρονη δικτατορία, το ίδιο Έθνος έγραφε την εποποιία του ’40, γονατίζοντας κυριολεκτικά (τη μία) και ηθικά (την άλλη), δύο αυτοκρατορίες της εποχής. 

Πώς επετεύχθη αυτό; Θα είχε συμβεί αν δεν είχε αποκαθαρθεί το άγος της Μικρασιατικής Καταστροφής με την δίκη και την εκτέλεση των 6; Θα είχε καταφέρει χωρίς αυτή την κάθαρση, η ηγεσία της εποχής, να συγκροτήσει τη Στρατιά του Έβρου και να επιτύχει τους όρους της Λωζάνης; Θα είχε σταθεί όρθιο το Έθνος; Αμφίβολο. Του «Έθνους η ειμαρμένη» απαίτησε Κάθαρση. Τιμωρία. Για κάποιους ίσως άδικα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς.

Ας συγκρίνει λοιπόν τώρα ο αναγνώστης, το τότε και το σήμερα. Η φτωχή, ηττημένη, ταπεινωμένη Ελλάδα του 1922, μετά την Κάθαρση της Μικρασιατικής Τραγωδίας στάθηκε στα πόδια της και ανάγκασε 18 χρόνια μετά όλη την οικουμένη να υποκλιθεί στο μεγαλείο της ελληνικής ψυχής. Αντίθετα, η ευημερούσα Ελλάδα του 1974, «ταϊστηκε» με «δημοκρατία», «σοσιαλισμό» και «οικονομική ανάπτυξη», και αγνόησε την ιστορική αναγκαιότητα και την αδήριτη εσωτερική ανάγκη του κοινωνικού σώματος για τιμωρία των ενόχων της Κυπριακής Τραγωδίας. 



Τριάντα επτά χρόνια μετά, και αφού είδε να περνά μπροστά της τόσος πλούτος όσος ίσως δεν είχε εμφανιστεί σε καμμία άλλη περίοδο του ελεύθερου βίου της, η Ελλαδική κοινωνία καταρρέει παταγωδώς. Καταρρέει, βασανιστικά και εξευτελιστικά, περίγελως των Εθνών της Γης. Μη έχοντας ηθική πυξίδα, εκμαυλισμένη και αποπροσανατολισμένη, διαλύεται αδυνατώντας να βρεί στήριγμα στην εθελόδουλη μεταπολιτευτική πολιτικήelite, αλλά και στη γελοία, νεο-πλουτίστικη οικονομική elite (της οποίας οι «εκλεκτοί», κάποτε διασκέδαζαν εκτοξεύοντας αλλήλοις αστακούς, σε εκείνα τα «υπέροχα» καλοκαιρινά μυκονιάτικα parties της περιόδου του Χρηματιστηρίου, έξοχα δείγματα της αισθητικής μιας μεταπολίτευσης που οικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια του Κυπριακού Ελληνισμού).

Μετά από αυτή την ιστορική αντίστιξη, ας καγχάσει όποιος θέλει για το περιεχόμενο αυτού του άρθρου. Αν μπορεί, φυσικά. Οι σκιές του Κυπριακού καλοκαιριού του 1974, και το βλέμμα εκείνου του αγοριού μπροστά στον τοίχο που κραυγάζει μέσα στην εκκωφαντική σιωπή της φωτογραφίας 

«Κανένας δεν ξεχνά, Τίποτα δεν ξεχνιέται!» 



θα στοιχειώνουν για πάντα τις μέρες μας. Η Κύπρος τιμωρεί διαχρονικά και αυτούς που «εμήδισαν», και αυτούς που την ξέχασαν. Μάλλον, δεν θα καταφέρουμε να μάθουμε με σιγουριά αν κάποιοι «εμήδισαν», απλά το υποπτευόμαστε. 

Σίγουρα όμως, η ελλαδική κοινωνία επέλεξε να ξεχάσει. Αλλά, όπως μαρτυρά ο σοφός λαός, 

Όπως στρώνει κανείς, έτσι κοιμάται.




Διαρχία στο ΠΑΣΟΚ!!!!!!!!!!!


Σε εξέλιξη το υπουργικό υπό τη σκιά των εξελίξεων στο ΠΑΣΟΚ
Σε αναβρασμό οι υπουργοί



Σε εξέλιξη βρίσκεται το υπουργικό συμβούλιο. Κατά την προσέλευσή τους στη βουλή, πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που συμμετέχουν στην κυβέρνηση έκαναν δηλώσεις σχετικά με τις εξελίξεις στο κόμμα τους. 

Σε συζήτηση με δημοσιογράφους ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θόδωρος Πάγκαλος, κληθείς να σχολιάσει στις εσωκομματικές εξελίξεις ανέφερε ότι το ορθό θα ήταν να γίνει πρώτα συνέδριο, βάση του καταστατικού του κόμματος, μετά εκλογή προέδρου και μετά ο νέος πρόεδρος να πάρει την ψήφο εμπιστοσύνης από την ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, ενώ εξέφρασε την άποψη ότι ο πρόεδρος του κόμματος με υποψήφιο πρωθυπουργό θα πρέπει να είναι το ίδιο πρόσωπο 
Από την πλευρά του, ο υπουργός Υγείας, Ανδρέας Λοβέρδος, δεν θέλησε να κάνει καμία δήλωση στους δημοσιογράφους επισημαίνοντας ότι θα μιλήσει στα αρμόδια όργανα. 

Σε δηλώσεις του, ο υφυπουργός Υποδομών, Γιάννης Μαγκριώτης, ερωτηθείς για το ενδεχόμενο διαρχίας στο ΠΑΣΟΚ είπε ότι τέτοια πρόταση δεν έχει διατυπωθεί και πρόσθεσε ότι προέχει η σωτηρία της χώρας.