'Εκανε δηλαδή ό, τι δεν έκαναν
ο Γιώργος και ο Παπαδήμος σε μία τριετία
Μετά την ολοκλήρωση της συνάντησης του Αντώνη Σαμαρά με τον Φρανσουά Ολάντ στο Παρίσι, που ακολούθησε εκείνη την ακόμη πιο κρίσιμη με την Άνγκελα Μέρκελ στο Βερολίνο, ο Πρωθυπουργός δικαιούται να… ξαποστάσει.
Για να αντικρίσει την εικόνα μιας Ελλάδας η οποία βγαίνει από τη διεθνή απομόνωση. Μιας Ελλάδας που επιστρέφει.
Αυτή η αλλαγή status στον διεθνή αυτοπροσδιορισμό της χώρας, είναι και το σημαντικότερο κέρδος από τις κινήσεις του τελευταίου διαστήματος.
Θυμηθείτε μονάχα τι συνέβαινε επί πρωθυπουργίας Γιώργου Παπανδρέου και Λουκά Παπαδήμου. Η Ελλάδα ήταν περίπου… απαγορευμένη ζώνη, καθώς οι ξένοι ηγέτες απέφευγαν επιμελώς να πραγματοποιήσουν μια επίσκεψη ουσίας ή έστω σημειολογικής στήριξης στην Αθήνα.
Αλλά και οι δυο τέως πρωθυπουργοί, αντιμετώπιζαν σημαντικό πρόβλημα στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν το «πράσινο φως» για μια δική τους επίσκεψη στο εξωτερικό.
Αυτή η περίοδος μοιάζει πλέον να περνά οριστικά στο παρελθόν. Η κυβέρνηση Σαμαρά έχει κερδίσει την προσοχή της διεθνούς κοινότητας, και τον σεβασμό της, κάτι που δεν συνέβαινε με τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου. Με αποτέλεσμα, εκείνο το εθνικό εμπάργκο κατά της Ελλάδας να επιδεινώνει την πραγματικότητα που είχε διαμορφωθεί σε διεθνές επίπεδο για τη χώρα μας.
Η σελίδα γυρίζει. Η Ελλάδα κερδίζει χρόνο. Και μαζί με εμάς, κερδίζει χρόνο και η Ευρώπη. Είτε για να επιτευχθεί η συνθηκολόγηση της Γερμανίας με την… κοινή λογική, είτε για να μπει το Βερολίνο σε διεθνές, πολιτικό και οικονομικό εμπάργκο.
Να αρχίσουμε να βλέπουμε τα πράγματα κάτω από την ίδια οπτική… Η παραπάνω προτροπή της Άνγκελα Μέρκελ στο περιθώριο των κοινών δηλώσεών της με τον Αντώνη Σαμαρά, μετά την ολοκλήρωση της σημαντικής συνάντησής τους στο Βερολίνο, προσφέρεται για διπλή ανάγνωση. Ή μάλλον για περαιτέρω εμβάθυνση των διαφορετικών οπτικών που η ίδια η Γερμανίδα Καγκελάριος κατανοεί και προβληματίζεται.
Η περίπτωση της Ελλάδας τείνει να εξελιχτεί σε case study για την απώλεια μιας πολιτικής ηγεμονίας. Της Γερμανίας φυσικά, που στα χρόνια της κρίσης, εξελίσσεται στο μοναδικό πιθανότατα κράτος του κόσμου, το οποίο βγαίνει κερδισμένο. Χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη να κάνει υποχωρήσεις, ώστε να διευκολυνθούν και τα υπόλοιπα έθνη, στο πλαίσιο της διακρατικής αλληλεγγύης. Πόσο μάλλον, δεν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί.
Η συγκεκριμένη τακτική της Γερμανίας, ιδίως απέναντι στην Ελλάδα, έχει προβληματίσει τις κοινωνίες όλων των υπόλοιπων χωρών της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επειδή όλοι ανησυχούν ότι μπορεί οι ίδιοι να είναι οι… επόμενοι, και να βρεθούν σε αντίστοιχα μειονεκτική θέση, όπως συμβαίνει σήμερα με την ελληνική κοινωνία.
Αποτέλεσμα; Ένα κλίμα υποβόσκοντος αντι-γερμανισμού, που θυμίζει τις πρώτες δεκαετίες μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αρχίζει να εμφανίζεται στη συνείδηση των ευρωπαϊκών λαών. Από τον Βορρά, μέχρι το Νοτό. Δηλαδή, όχι μόνο μεταξύ των χωρών που βιώνουν την πολιτική και οικονομική «βαρβαρότητα» της γερμανικής εμπνεύσεως λιτότητας, αλλά και μεταξύ των κρατών που, υποτίθεται ότι ευημερούν, στο πλευρό του Βερολίνου.
Η Μέρκελ, γεννημένη στη λάθος πλευρά του Τείχους του Βερολίνου, μπολιασμένη ωστόσο από την πολιτική εφηβεία της στην ίντριγκα και το παρασκήνιο, γνωρίζει ότι αν το συγκεκριμένο αντι-γερμανικό κλίμα διογκωθεί, μπορεί να προσλάβει διαστάσεις θύελλας. Και σπεύδει να προλάβει μια τέτοια εξέλιξη, ζητώντας να υπάρξει μια «κοινή αντίληψη» Γερμανίας και Ελλάδας. Εννοώντας σε επίπεδο λαών.
Η Γερμανίδα Καγκελάριος άργησε χαρακτηριστικά.
Η κατάσταση που τείνει να διαμορφωθεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ίσως και να είναι αναστρέψιμη για τη Γερμανία μόνο καί όταν αυτή επαναφέρει την Ευρωπαική αλληλεγγύη στα μέλη της και το όραμα <<Ορθώσου Ευρώπη>> ξεκινώντας εμπράκτως και παραδειγματικά από την ΕΛΛΑΔΑ.
