ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ

ΤΟ ΑΙΜΟΣ BLOG ΣΑΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΕΤΟΣ 2022, ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ



Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος, είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του.Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία ...Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα».Δεν είναι κακό να μην αισθάνεται κανείς Έλληνας, όπως και να πιστεύει άκριτα, όπου αυτός θέλει, τόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι άλλωστε το κάνουν αυτό, κακό είναι να διαστρεβλώνει την αλήθεια με ανύπαρκτες γνώσεις και ψεύδη! ”Το πολιτικό σύστημα θριαμβεύει επειδή είναι μια ενωμένη μειοψηφία που ενεργεί εναντίον μιας διαιρεμένης πλειοψηφίας.”

Τα κόμματα αντανακλούν κοινωνικές πραγματικότητες και ιδεολογικές αφετηρίες. Και μονάχα όταν η ίδια η κοινωνία τα απορρίψει, περνούν στην Ιστορία.

Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

ΛΟΓΟΙ ΜΑΧΗΣ . Χοσέ Αντόνιο ! Πάντα Παρών ! (Ρέκβιεμ για δυο αγωνιστές του ονείρου)

… Κανένας δεν τρέφει μεγαλύτερο θυμό και αηδία απ’ εμάς για αυτήν την συντηρητική κοινωνική τάξη που οδηγεί στην πείνα τεράστιες μάζες και που υπερασπίζεται την χρυσωμένη οκνηρία των λίγων…

…Ναι, η διαλεκτική σαν πρώτο μέσον επικοινωνίας είναι σωστή· όμως δεν είναι επιτρεπτή μια διαλεκτική διαφορετική απ’ εκείνη των γρόνθων και των πιστολιών όταν προσβάλλεται η δικαιοσύνη ή η πατρίδα…


… Περιφρονούμε το καπιταλιστικό σύστημα που αδιαφορεί για τα συμφέροντα του λαού, που καθιστά απάνθρωπη την ατομική ιδιοκτησία, που συμπυκνώνει τους εργαζομένους σε μια άμορφη μάζα, χαρακτηριζομένη από τη δυστυχία και την απόγνωση. 

Στον ίδιο βαθμό η πνευματική και Εθνική μας αντίληψη περιφρονεί και τον Μαρξισμό…

…Η θέση μας είναι έξω, στον ελεύθερο αέρα μέσα στην καθαρή νύχτα με το όπλο στον ώμο, ψηλά στ’ αστέρια. 

Οι άλλοι μπορούν να συνεχίσουν ανενόχλητοι τα συμπόσιά τους. Εμείς έξω, σε μια τεταμένη επιφυλακή, παρουσιάζουμε μια διάπυρη και σίγουρη νέα χαραυγή για τις εύθυμες ιδιοσυγκρασίες μας.



José Antonio Primo de Rivera


Ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα, εμβληματικός ιδεολογικός ηγέτης της Ισπανικής Δεξιάς, γεννήθηκε το 1903 στην Ανδαλουσία, μέσα σε μια οικογένεια με μακρά στρατιωτική παράδοση και ιδιαίτερη πατριωτική αυτογνωσία.

Ο πατέρας του, στρατηγός Μιγκέλ Πρίμο ντε Ριβέρα, ήταν ένας από τους ελάχιστους στρατιωτικούς της εποχής του, που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και διέσωσε την τιμή των ισπανικών όπλων κατά την δύσκολη περίοδο κατά την οποία η Ισπανία αντιμετώπιζε τις κουβανικές εξεγέρσεις, τον ισπανο-αμερικανικό πόλεμο, και τις ταραχές στο Μαρόκο. Στη συνέχεια διακρίθηκε ως στρατιωτικός διοικητής στην Καταλονία, την οποία παρέλαβε σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου (εν μέσω συνεχών συγκρούσεων μεταξύ αναρχικών και δυνάμεων της αστυνομίας) για να επιβάλλει την τάξη μέσα από μία ψύχραιμη αντιμετώπιση της κατάστασης. Το 1923 ηγήθηκε στρατιωτικού κινήματος (pronunciamento), και διοίκησε δικτατορικά την Ισπανία, υπό την αιγίδα του βασιλέως, μέχρι το 1930. Η επταετία της διακυβέρνησης του Μιγκέλ Πρίμο ντε Ριβέρα, λόγω της μετριοπάθειας που επέδειξε και της ευρύτερης λαϊκής στήριξης που επέτυχε, ακόμη και από την σοσιαλιστική Γενική Συνομοσπονδία Εργατών, αλλά και της σχετικής ανοχής που επέδειξαν οι αναρχικοί απέναντί της, αποτέλεσε μία ευσταθή περίοδο για την Ισπανία, που πολλοί νοστάλγησαν μετά την πτώση της το 1930 και την ανακήρυξη της Δεύτερης Δημοκρατίας η οποία, μετά από την εναλλαγή ασθενών κεντροαριστερών και κεντροδεξιών κυβερνήσεων, κατέληξε το 1936 στον αιματηρό Ισπανικό Εμφύλιο.

Ο Χοσέ Αντόνιο, όπως έγινε ευρύτερα γνωστός στους Ισπανούς (που τον αποκαλούσαν μόνο με το μικρό του όνομα λόγω της μεγάλης δημοτικότητάς του), νομικός το επάγγελμα, και σε ηλικία μικρότερη των τριάντα ετών, δεν ακολούθησε τον πατέρα του στην εξορία του στο Παρίσι (όπου και πέθανε), αλλά έμεινε στην Ισπανία υπερασπιζόμενος το έργο του με μεγάλη επιτυχία. Φύσις ασκητική με υψηλή αισθητική αντίληψη, ανεδείχθη ως ο κατ’ εξοχήν διανοούμενος της Ισπανικής Δεξιάς κατά την προ του Φράνκο περίοδο.

Περί το τέλος του 1933, ο Χοσέ Αντόνιο ίδρυσε την ριζοσπαστική πολιτική κίνηση «Ισπανική Φάλαγγα» (Falange Espanola) και εξελέγη βουλευτής στην Ισπανική Κόρτες (Βουλή) στην γενέτειρά του Κάδιξ. Τον χειμώνα του 1933-1934 συγχωνεύθηκαν με την Φάλαγγα οι Ενώσεις των Εθνικοσυνδικαλιστών (J.O.N.S.= Juntas de Ofensiva Nacional Sindicalista) που ιδρύθηκαν από τους Ισπανούς φασίστες Ραμίρο Λεντέσμα Ράμος και Ονέσιμο Ρεντόντο, μέσα σε μία έκρυθμη ατμόσφαιρα για την Ισπανία, και ενώ είχαν ήδη αρχίσει οι συγκρούσεις μεταξύ σοσιαλιστών και αναρχικών στη Μαδρίτη. Αμέσως μετά, η Φάλαγγα δέχτηκε πολύμηνες δολοφονικές επιθέσεις από τους σοσιαλιστές, χωρίς να αντιδρά μέχρι και τον Ιούνιο του 1934, οπότε πέρασε στην αντεπίθεση, παρά τους ενδοιασμούς του Χοσέ Αντόνιο, ο οποίος παρά την ρητορική οξύτητα των λόγων του, ήταν ως άνθρωπος αγαπητός ακόμα και από τους εχθρούς του.

Η ένοπλη εξέγερση της Αριστεράς τον Οκτώβριο του 1934 κατά της νόμιμης κεντροδεξιάς κυβέρνησης και η επακολουθήσασα ήττα της Δεξιάς στις εκλογές του 1936 από το «Λαϊκό Μέτωπο» της Αριστεράς, ανέδειξε την Φάλαγγα ως τον κυριώτερο εκφραστή της δεξιάς αντίστασης. Η δύναμή της την εποχή εκείνη ανέρχονταν σε 10.000 φαλαγγίτες και 15.000 συμπαθούντες, χωρίς να προσμετρούνται πολλές χιλιάδες φοιτητών, οι οποίοι ως φοιτητές δεν τους επιτρεπόταν να εγγραφούν σε πολιτικά κόμματα. Η συντριπτική πλειονότητα των μελών της Φάλαγγας ήταν νέοι κάτω των 21 ετών, κυρίως από τις υποβαθμισμένες λαϊκές τάξεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχαν και εξέχοντα μέλη της υψηλής αριστοκρατίας.

Ένα μήνα μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από την Αριστερά, και συγκεκριμένα στις 14 Μαρτίου 1936, η Φάλαγγα κηρύχθηκε εκτός νόμου, και ο αρχηγός της Χοσέ Αντόνιο, συνελήφθη με την κατηγορία της παράνομης οπλοκατοχής, για την οποία του επεβλήθη μικρή ποινή φυλάκισης. Η έκρηξη του Ισπανικού Εμφύλιου, ο οποίος ξέσπασε το καλοκαίρι του 1936, ενώ ο Χοσέ Αντόνιο εξέτιε την ποινή του, οδήγησε τους δεσμώτες του στην Αλικάντε να τον εκτελέσουν για λόγους εκδίκησης στις 20 Νοεμβρίου του 1938, σε ηλικία μόλις 33 ετών, με την κατηγορία ότι «βοήθησε στην προετοιμασία της στρατιωτικής εξέγερσης (του Φράνκο) εναντίον της Δημοκρατίας».

Πέθανε αγέρωχος αναφωνώντας μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα:«Θα μας επιβραβεύσει ο Θεός. Ζήτω η Ισπανία!», ενώ στο προσκλητήριο της Φάλαγγας οι σύντροφοί του στο άκουσμα του ονόματός του εφώναζαν έκτοτε: «Παρών» (Presente). Άλλωστε με αυτό το προσωνύμιο έμεινε χαραγμένος στη ζωή των Ισπανών πατριωτών, οι οποίοι τίμησαν τη μνήμη του δίνοντας το όνομά του σε δρόμους και πλατείες όλης της Ισπανίας και αναγράφοντάς το αυθόρμητα στους τοίχους με πελώρια γράμματα: Jose Antonio, Presente!

Η πολιτική του διαθήκη

Οι κύριοι άξονες της πολιτικής του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα επικεντρώνονται αφενός μεν στον οικουμενικό ιστορικό ρόλο του Ισπανικού Έθνους, και αφετέρου στις ελπίδες του Ισπανικού Λαού για κοινωνική δικαιοσύνη. Σύμφωνα με τον Χοσέ Αντόνιο «η γενιά μας αρνείται να παραιτηθεί σε μια ζωή πεπερασμένων ορίων», ενώ ασκώντας αυστηρή κριτική στο λεγόμενο «φιλελεύθερο κράτος» παρατηρεί ειρωνικά ότι «εκεί είσαι ελεύθερος να δουλεύεις όπως θέλεις, πεθαίνοντας ενδεχομένως από πείνα, στο όνομα της πιο ακραίας φιλελεύθερης αξιοπρέπειας».

Αναφερόμενος στον ισπανικό καπιταλισμό, παρατηρεί ότι εξαρχής άρπαζε κρατική βοήθεια και φορολογικές απαλλαγές, κρατώντας μεγάλες λαϊκές μάζες στα όρια της πείνας και επιβραβεύοντας την επίχρυση οκνηρία των ολίγων. Ασκώντας κριτική στην δομή των πολιτικών κομμάτων επισημαίνει ότι πριν από τη γέννησή τους, λαοί και άτομα γνώριζαν ότι υπεράνω της δικής τους λογικής στέκονταν η αιώνια αλήθεια, ενώ μετά την ανάδειξή τους σε απόλυτους κυρίαρχους της πολιτικής ζωής κατέστησαν την ψηφοφορία ρυθμιστή της ενότητας ή της αυτοκτονίας της πατρίδας, ή ακόμα της ύπαρξης ή μη του Θεού!

Κατά τον Χοσέ Αντόνιο, ο σοσιαλισμός (σε αντίθεση με τον αναρχισμό στον οποίο δεν ασκεί κριτική) απέτυχε να καταξιωθεί ως κίνημα σωτηρίας του ανθρώπου, λόγω των διακηρύξεών του περί συνεχούς πάλης των τάξεων (συνεχούς δηλαδή εμφυλίου πολέμου), περί του υλισμού της ιστορίας, αλλά και των χαρακτηρισμών του δια μεν την θρησκεία ως όπιο του λαού, δια δε την πατρίδα ως λέξης που απλά επινοήθηκε ως εργαλείο καταπίεσης.

Αναφερόμενος στον ρόλο των «ταγών» παραπέμπει σε παλαιό σχόλιο για την επίδραση που είχε στον ισπανικό λαό η ηγετική φυσιογνωμία του Ελ Σιντ, σύμφωνα με το οποίο: «Μα τον Θεό, πόσο καλοί υπήκοοι θα ήταν οι Ισπανοί αν είχαν έναν άξιο άρχοντα». Το πώς εννοεί τον άξιο άρχοντα, μας το περιγράφει με ενάργεια ο ίδιος: «Για να είναι κανείς πραγματικός ηγέτης θα πρέπει να είναι κάτι σαν προφήτης, θα πρέπει να έχει τέτοια πίστη, υγεία, και ενθουσιασμό, αλλά και τέτοιον θυμό, ώστε να μην είναι συμβατός με οποιαδήποτε εικόνα λεπτότητος». Κάτω από αυτό το πρίσμα αμφισβητεί τα ηγετικά προσόντα των διανοουμένων, συμπεριλαμβάνοντας και τον εαυτό του – λόγω της γνωστής μετριοφροσύνης του – καθώς «οι αμφιβολίες και η αίσθηση ειρωνείας και χιούμορ που ποτέ δεν εγκαταλείπουν όλους εμάς που διακατεχόμαστε από πνευματικές ανησυχίες και αναζητήσεις, μας καθιστούν ανίκανους να προφέρουμε χωρίς να κομπιάζουμε εκείνες τις άκαμπτες διαταγές που απαιτούνται να δοθούν από έναν ηγέτη». Όμως η ιστορία έχει καταδείξει ότι, όπως υπάρχουν δολοφόνοι με αγγελικό πρόσωπο, έτσι υπάρχουν και ηγέτες διανοούμενοι με αίσθηση του χιούμορ και ανεπτυγμένες εσωτερικές ανθρώπινες ανησυχίες.

Καυτηριάζοντας τις αυτονομιστικές κινήσεις των Βάσκων και των Καταλανών («ένα έγκλημα που δεν θα συγχωρήσουμε ποτέ»), αναφέρεται στην έννοια του έθνους ως υπερβαίνοντος τα κριτήρια της κοινής γλώσσας, φυλής, θρησκείας, και τόπου. Το έθνος είναι πάνω απ΄ όλα το«μεγάλο αδιαίρετο πεπρωμένο». Όταν η συνέχεια και η διάρκεια του έθνους βρίσκονται σε κίνδυνο, δεν έχετε το δικαίωμα να παραμένετε ουδέτεροι, διακηρύσσει «προς τους Ισπανούς στρατιώτες», υπενθυμίζοντάς τους την ρήση του φιλόσοφου Όσβαλντ Σπένγκλερ: «Σε τελευταία ανάλυση, ο πολιτισμός πάντοτε διασώθηκε από μια διμοιρία στρατιωτών».

Υπέρμαχος της νιτσεϊκής «θέλησης για δύναμη» (Der Wille zur Macht), διακηρύσσει ότι «όταν η δικαιοσύνη ή η πατρίδα βεβηλώνονται από κάποιους, τότε αρχίζοντας με πυροβολισμούς είναι σχεδόν πάντα ο καλύτερος τρόπος για να καταλαβαινόμαστε με αυτούς τους κάποιους». Στο κάτω-κάτω της γραφής η ζωή δεν είναι παρά «εθνοφρουρά» και κανείς οφείλει να την ζει σε πνεύμα αγνότητας, ασκητισμού και θυσίας. Εκείνοι που θα επιτύχουν κάτι τέτοιο είναι οι άνθρωποι που συνειδητοποιούν την ποιητική στάση της συμπεριφοράς τους. Έτσι κι αλλιώς «ουδείς πλην των ποιητών δεν μπόρεσε ποτέ να συγκινήσει τον κόσμο». Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει κανείς να ανακαλύψει εκ νέου την «Πατρίδα: Ενωμένη-Μεγάλη-Ελεύθερη» (σύνθημα που πρωτοχρησιμοποίησε ο Ισπανός φασιστής ηγέτης Λεντέσμα).

Επαγγέλλεται τη «νέα τάξη» μέσα από μια «εθνική επανάσταση» η οποία θα οργανώσει την ισπανική κοινωνία, πέραν και μακράν των κομμάτων, επάνω σε μια συνεταιριστική φιλοσοφία, σε έναν συνεταιρισμό όπου η οικογένεια, η κοινότητα, και τα συνδικάτα που διεισδύουν κάθετα στους διάφορους κλάδους της παραγωγής, αποτελούν τους πραγματικούς εκφραστές της υγιούς κοινωνικής δυναμικής. Στα πλαίσια αυτά εισηγείται το επείγον μιας γενναίας αγροτικής μεταρρύθμισης, και την αναγκαιότητα μιας εθνικής παιδείας, η οποία θα στοχεύει στην διαμόρφωση ενός αγέρωχου εθνικού πνεύματος και μιας ενσυνείδητης υπερηφάνειας για την πατρίδα, ενώ παράλληλα διαφοροποιεί τις λειτουργίες του κράτους από αυτές της εκκλησίας.

Ένθερμος καθολικός ο ίδιος, θεωρεί τον Παράδεισο όχι ως τόπο αναπαύσεως αλλά ως τόπο δράσεως, όπου «οι άγγελοι αναμένονται να είναι όρθιοι σε εγρήγορση, οπλισμένοι με τα φημισμένα σπαθιά του Τολέδο», ενώ το όνειρό του ήταν «να δει την Ισπανική Φάλαγγα να κατακτά την Ισπανία για την Ισπανία, βαδίζοντας στους ήχους στρατιωτικών εμβατηρίων».

Χοσέ Αντόνιο! Ονειροπόλος και αγγελοκρουσμένος. Σε τάξη μάχης. Πάντα Παρών! 

Jose Antonio, Presente!


Ο «ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ» ΚΙ’ Ο «ΦΑΣΙΣΤΑΣ»…

rivera_duruti


(Ρέκβιεμ για δυο αγωνιστές του ονείρου)

Ο ένας είδε στο «φασισμό» του 20ου αιώνα «την ποίηση», ο άλλος του καπιταλισμού «την τελικήν εφεδρεία». Συμμάχησαν κι’ οι δυο μ’ αυτούς που «φασίστες» κι’ «αντιφασίστες» πολιτογραφήθηκαν αντιστοίχως στην εμφύλια της πατρίδας τους σύρραξη. «Ιδεολόγοι», «ουτοπιστές», «ρομαντικοί» στα μάτια του εφήμερου «σύμμαχου» κι’ ανυποχώρητοι μπροστά στη δική του ο καθένας ελπίδα, σήκωσαν το βάρος της έμπνευσης κάθε ανυστερόβουλου νέου του καιρού τους που θέλησε να διαλύσει το ποταπό και χυδαίο «εγώ» της εφήμερης ύπαρξης, στο ανεξίτηλο «εμείς» της θυσίας. Με τους «συμμάχους» να παρελαύνουν στο πλάι τους, υπολογιστές του «σκοπού» και του «στόχου», τακτικιστές θλιβεροί του «υπέρ» του «κατά» και της «έκβασης». Ώσπου έγιναν «πρόβλημα», όχι για τον εχθρό, αλλά για τον ίδιο τον «σύμμαχο». Κι’ έπεσαν κι’ δυο, την ίδια μέρα νεκροί, τάχατες από τον «εχθρό», μα στ’ αλήθεια από τον «σύμμαχο», που -άμεσα ή έμμεσα- προκάλεσε το χαμό τους, το «σύμμαχο» που τάχατες θρήνησε για την «απώλεια του συντρόφου». Μπορεί και να ‘ταν της μοίρας το αναπόδραστο προμελέτημα, μπορεί και να ‘ταν από κείνες τις ανερμήνευτες της στατιστικής πιθανότητες που μάθαμε ν’ αποκαλούμε «συμπτώσεις». Χοσέ Αντόνιο πρίμο ντε Ριβέρα και Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι, στις 20 του Νοέμβρη του 1936, έφυγαν από τη ζωή, εγκαταλείποντας την αλληλοσφαγή του λαού τους, αφήνοντας πλέον χωρίς διακύβευμα την όποια της «έκβαση». Που ίσως και των δυο ο χαμός να ‘ταν το ίδιο το διακύβευμα. Μακάρι να βρήκαν εκεί που πήγανε οι ψυχές τουλάχιστον, τη δική της η κάθε μια «ουτοπία». Κι’ ας είναι καταραμένοι οι κάπηλοι όλων των Ιδεών, ας είναι καταραμένα τα τρωκτικά που τρέφονται απ’ των αγωνιστών τη θυσία…

ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΠΑΤΕΡΑΚΗΣ


Η ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ & OI ΟΔΥΝΗΡΕΣ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ



ΟΔΥΝΗΡΕΣ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Μέχρι τώρα επικρατεί η άποψη μεταξύ των Ελλήνων, ότι η Άλωση της Κων/λης και μαζί της η απώλεια ολόκληρης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας με την Ελληνική της μορφή, υπήρξε το συντριπτικό και το τελευταίο χτύπημα του Ελληνισμού.


Βέβαια, η 29η Μαΐου 1453, παραμένει στη συνείδηση των Ελλήνων ως η αποφράδα ημέρα Τρίτη.

Σηματοδοτεί την σκλαβιά σύμπαντος του Ελληνισμού και την πολιτική του υποδούλωση με ότι αυτή συνεπάγεται. Υπήρχε όμως, και η άλλη πλευρά της Άλωσης, της πόλης. Ότι δεν εκριζώθηκε ο Ελληνισμός από τις πατρογονικές του εστίες.


Είχε απώλειες σοβαρές με θανάτους, με μεταναστεύσεις εσωτερικές σε δυσπρόσιτα για τον κατακτητή εδάφη, ο Ελληνισμός, όμως, παρέμενε και διατηρούσε όλα τα δικαιώματα που απορρέουν από την μακροχρόνια εγκατάστασή του, όσο ήταν εφικτό από τον κατακτητή.

Την προσπάθεια που έκανε ο Ελληνισμός το 1919-23, να φέρει τη λύτρωση της σκλαβιάς της περιοχής της Σμύρνης κατέληξε σε τραγωδία. Την ίδια εποχή και ο Πόντος ακολουθεί.

Θέλει να απαλλαγεί από ένα δυνάστη λαό που το μόνο που ξέρει από τότε που έκαμνε τις κατακτητικές του εκστρατείες, να καταστρέφει την πνευματική και οικονομική εξέλιξη των Ελλήνων και να σκορπά το θάνατο.
Αποτέλεσμα αυτής της Ελληνικής προσπάθειας ήταν η ήττα και η καταστροφή.

Εκείνο, όμως, το στοιχείο που αναδεικνύει το μέγεθος της καταστροφής είναι ο εκριζωμός, ο μεγάλος εκριζωμός των Ελλήνων. Χάθηκαν τα πάντα.


Δεν υπάρχουν πόλεις και χωριά με Έλληνες κατοίκους. Ενάμιση εκατομμύριο πρόσφυγες της Μ. Ασίας, του Πόντου και της Α. Θράκης κατέφυγαν πρόσφυγες στην εξαντλημένη από τους πολέμους ιστορική τους πατρίδα, την Ελλάδα. Εδώ βρήκαν την προστασία που ζητούσαν για να συνεχίσουν το δημιουργικό τους έργο.

Να συνδράμουν με την εργατικότητά τους την οικονομική ανασυγκρότηση της Ελλάδος. Από τότε αρχίζει και, όμως, η συρρίκνωση του Ελληνισμού της Διασποράς. Με την μετάβαση ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στην Ουκρανία τον Ιανουάριο του 1919, με σκοπό τη βοήθεια των τσαρικών στρατευμάτων, προκάλεσε την οργή των Μπολσεβίκων μετά την επικράτησή τους.

Χιλιάδες Έλληνες εγκαταλείπουν χωριά και πόλεις όπου κατοικούσαν όπως την Οδησσό και έρχονται στην Ελλάδα. Μετά δύο δεκαετίες θα ακολουθήσουν οι Σταλινικές διώξεις, για να ολοκληρωθεί ο ξεριζωμός των Ελλήνων, από πολλές περιοχές των Σοβιετικών χωρών.

Το 1955, το Σεπτέμβριο, νέος διωγμός εναντίον των ομογενών μας στηνΚων/λη. Για δύο μέρες, άνθρωποι του τουρκισμού, συμπληρώνουν το έργο του Οθωμανισμού, παρά τις υποσχέσεις φιλίας που είχαν συμφωνήσει οι Τούρκοι με την Ελλάδα, το 1930.

Την εποχή των δύο πρωταγωνιστών της μικρασιατικής σύγκρουσης που οδήγησε την Ελλάδα στον εξωτερικό δανεισμό, για να επιβιώσει, όλα ήταν δραματικά. Το επόμενο θύμα του Ελληνισμού της Διασποράς είναι οι Έλληνες της Αιγύπτου.

Μερικές δεκαετίες πριν από το 1930, ο Ελληνισμός της Αιγύπτου βρισκόταν στην οικονομική ακμή του. Αριθμούσε 150 χιλ. κατοίκους (στην Αλεξάνδρεια περίπου 75 χιλ, Κάιρο 40 χιλ.).


Τη δεκαετία του 1950, όλα ανατράπηκαν. Η έξαρση του τοπικού εθνικισμού και οι κρατικοποιήσεις των Ελληνικών περιουσιών οδήγησαν στην παρακμή και τη μετανάστευση των Ελλήνων.

Περισσότερα από 1.100 εργοστάσια, βιομηχανίες και επιχειρήσεις των Ελλήνων κρατικοποιούνται αρχές της δεκαετίας του 1960, από τον τότε πρόεδρο της Αιγύπτου, συνταγματάρχη Γκαμάλ Νασέρ. Έτσι ο Ελληνισμός οδηγείται στην απομάκρυνσή του από τη γενέτειρά του. Εδάφη στα οποία κατοικούσαν περισσότερο από 2.500 χρόνια.

Πολλές πόλεις και χωριά της Βουλγαρίας είναι γνωστές από την εγκατάστασή τους εκεί πολλών Ελλήνων από τον Β΄ μεγάλο αποικισμόπου τροφοδότησε πολλές περιοχές του Πόντου από εποίκους (8ος – 6ος αι. π.Χ.). Απολλωνία (Σωζόπολη) Οδησσό (Βάρνα) Μεσημβρία, ηράκλεια, Αγχίαλο κ.λπ. Ιδρύθηκαν από Έλληνες και διατήρησαν την παρουσία τους πολλούς αιώνες.

Οι αναγκαστικοί διωγμοί των Ελλήνων και ο ξεριζωμός από τη Βουλγαρία άρχισε το 1906 και κράτησε μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1920.

Το 1906 ξεριζώθηκαν 15.000, μετά τους Βαλκανικούς πολέμους 15.000, και στα πλαίσια της Συνθήκης του Νεϊγύ (1919-1930) άλλες 32.000 Έλληνες.

Στο κλίμα αυτό της συρρίκνωσης του Ελληνισμού εντάσσεται και το δράμα που ζει η μεγαλόνησος Κύπρος. Το δράμα της άρχισε το 1974, με την εισβολή των Τουρκικών στρατευμάτων, 40 χιλ. ανδρών που διατηρεί η Τουρκία το 38% του εδάφους της. Τότε πολλοί συμπατριώτες Κύπριοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες και να καταφύγουν πρόσφυγες, στο νότιο τμήμα του νησιού και άλλοι στην Ελλάδα, και Ευρωπαϊκές χώρες.

Σήμερα, όμως, ανατράπηκαν οι όροι και οι συνθήκες που επικρατούν σ’ όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο άρχισε αντίστροφη πορεία. Έλληνες φεύγουν ως εργάτες, στη Γερμανία, Αυστραλία, Ν. Αφρικανική Ένωση.


Η οικονομική κρίση επέτεινε το κλίμα. 

Τώρα, όμως, εγκαταλείπουν την Ελλάδα επιστήμονες, νέοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην οικονομική ανόρθωση της χώρας.

Οι σημερινοί όμως μετανάστες, δεν έχουν τα δικαιώματα που είχαν οι ξεριζωμένοι Έλληνες. Είναι εργάτες, επιστήμονες, που πήγαν να βρούνε δουλειά. 

Με την πάροδο του χρόνου θα αποκτήσουν κάποια δικαιώματα για να προβάλλουν την Ελληνική ιδέα.





ΤΣΑΠΑΝΙΔΟΥ: Την ώρα που η κοινωνία εξαθλιώνεται, εσείς μιλάτε για “αντιρατσιστικούς”!













Τους ισοπέδωσε η Πόπη Τσαπανίδου σήμερα στον ΣΚΑΪ, αποκαλύπτοντας την επικοινωνιακή οπερέτα του “αντιρατσιστικού” που ήλθε για να κρύψει την οικονομική εξόντωση της κοινωνίας.

Η Τσαπανίδου επιτέθηκε και στον Ανδρέα Παπαδόπουλο της ΔΗΜΑΡ απαιτώντας να απαντήσει εάν θα πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία το Ζάλογγο, το κρυφό Σχολειό και αν τέλος πάντων, στην προκυμαία της Σμύρνης πηδούσαν στην θάλασσα επειδή τους έκοβαν τα κεφάλια οι Τούρκοι ή λόγω συνωστισμού. 

Η απάντηση του εκπροσώπου της ΔΗΜΑΡ την έκανε έξω φρενών, αφού ο Παπαδόπουλος δήλωσε ότι “διαφωνεί με την έννοια της Εθνικής …κάτι”, ενώ εκείνη την στιγμή πετάχτηκε και ο Βαρβιτσιώτης που είπε οτι “Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά Δεξιάς και Αριστεράς! 

Στην Εθνική προσέγγιση!” με αποτέλεσμα η Πόπη να τους ισοπεδώσει λέγοντας: “Όταν είναι να κόψετε μισθούς και συντάξεις, Δεξιά και Αριστερά ειστε μια χαρά ενωμένοι!!!” 

ΣΤΟ 27% Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.-ΣΟΚΑΡΟΥΝ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ














Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε πριν από λίγο στη δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία, Eurostat, η ανεργία στην ευρωζώνη κατέγραψε νέο ρεκόρ.

Η ανεργία τον Απρίλιο διαμορφώθηκε στο 12,2% σε σύγκριση με το 12,1% τον προηγούμενο μήνα, με την ανεργία των νέων να διαμορφώνεται στο 24,4% που σημαίνει ότι 3 εκατομμύρια 624 χιλιάδες άνθρωποι κάτω των 24 ετών βρίσκονται εκτός της αγοράς εργασίας.

Η χαμηλότερη ανεργία καταγράφεται στις χώρες του Βορρά, στην Αυστρία όπου η ανεργία διαμορφώθηκε στο 4,9%, στη Γερμανία στο 5,4% και στο Λουξεμβούργο στο 5,6%.

Θλιβερή πρωτιά στην ανεργία κατέχει και πάλι η Ελλάδα με την ανεργία να διαμορφώνεται στο 27% (με στοιχεία Φεβρουαρίου), ακολουθεί η Ισπανία με 26,8% και η Πορτογαλία με 17,8%.

Στην ανεργία των νέων, η Ελλάδα κατέχει άλλη μία θλιβερή πρωτιά με ποσοστό 62,5% (με στοιχεία Φεβρουαρίου), ακολουθεί η Ισπανία με 56,4%, η Πορτογαλία με 42,5% και η Ιταλία με 40,5%

«ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ» ΚΑΛΛΙΣΤΕΙΑ


Όλα τα κόμματα του περιβόητου «συνταγματικού τόξου» κατέθεσαν ή εξήγγειλαν πως θα καταθέσουν «αντιρατσιστικά» νομοσχέδια! 
Το μεσημέρι της Τετάρτης, ο leader of SYRIZA, μιλώντας στην Κ.Ο. του συνονθυλεύματός του, ανακοίνωσε ότι τη Δευτέρα καταθέτει το δικό του «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο. 
Το πρωί της Πέμπτης, τα κεντροαριστερά δεκανίκια του Μνημονίου της δυστυχίας μας, κλεφτο-ΠΑΣΟΚ και ΡΗΜΑΔ κατέθεσαν τον νόμο Ρουπακιώτη. 
Λίγη ώρα αργότερα, η N.Δ κατέθεσε τον δικό της «αντιρατσιστικό» νόμο, συμπληρωματικό στο νόμο που πέρασε ο –αλήστου πολιτικής μνήμης- Καραμανλής, το 1979. 
Ακόμα και ο Καμμένος, απείλησε ότι θα φέρει στη βουλή το δικό του «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο, ή θα… τσοντάρει το «αντιρατσιστικό» κάποιου άλλου. 
Έμεινε μόνο το ΚΚΕ έξω από τον «αντιρατσιστικό» χορό, για να διεκδικήσει εύσημα «αντισυστημικότητας».

Ποιος ο λόγος που υπάρχει ξαφνικά τέτοιος «αντιρατσιστικός» συναγωνισμός; 
Είναι προφανές: ο παγκόσμιος αφέντης έχει ωμά εκφράσει την απαίτησή του να περάσει κάποιος «αντιρατσιστικός» νόμος, ευελπιστώντας πως έτσι μπορεί να παταχθεί το κίνημα των Ελλήνων εθνικιστών, που είναι το τελευταίο εμπόδιο στην απόλυτη κυριαρχία του. 
Οι ντόπιοι υποτακτικοί του, λοιπόν, κάνουν «αντιρατσιστικά» καλλιστεία και ξεβρακώνονται μπρος στον παγκόσμιο τύραννο με τη γαμψή μύτη, με την ελπίδα πως θα επιλέξει τον πιο ξεδιάντροπο από δαύτους για να τον κάνει αρχι-υπηρέτη και αρχι-διεκπεραιωτή των συμφερόντων του στην Ελλάδα!

 Φτου, να μην τους ματιάσουμε!

ΑΡΝΕΙΤΑΙ Ο ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΙ ΤΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ! ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΘΕΙ Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ!!! 

ΤΑ ΒΛΕΠΕΤΕ ΒΡΕ ΓΕΛΑΔΙΑ;;;