Στην σημερινή εποχή τα επετειακά αφιερώματα σε μεγάλα ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος προκαλούν σ’ αρκετούς μια μελαγχολία, καθώς συγκρίνουν την τότε Αγωνιστικότητα με την σημερινή νωθρότητα. Από την άλλη, οι Χρυσαυγίτες, που σέβονται τον εαυτό τους, έχουν Ιερό Χρέος να μετράνε τα λόγια τους. Όχι μόνον επειδή τα μεγάλα γεγονότα επιβάλλουν να στέκεσαι με σεβασμό, και όχι με αλαζονεία, απέναντί τους αλλά και επειδή στις θλιβερές ημέρες μας περισσεύει η αφηγηματική φλυαρία από εκείνους, που δεν έχουν μεν καμία σχέση ούτε με τον Εθνικισμό, ούτε με την Επανάσταση, αυτό όμως δεν τους εμποδίζει να πουλάνε «πατριωτισμό» του αισχίστου είδους, προκειμένου να συντηρήσουν τα ξοφλημένα πολιτικά μαγαζάκια τους.
25 Μαρτίου 2014. Πόσα δεν ειπώθηκαν και γράφτηκαν αυτές τις ημέρες για την μεγαλύτερη και ενδοξότερη στιγμή της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, τόσο από τους κρατικούς φορείς που αναμασούν με παγερή αδιαφορία και βαρεμάρα το νηπιακού επιπέδου χιλιοειπωμένα λογύδρια, μέχρι μερικούς «προχωρημένους» εξωμότες, που παριστάνουν τους «πατριώτες», αλλά στην ουσία εξευτελίζουν κάθε ίχνος εθνικού φιλότιμου και προσωπικής αξιοπρέπειας με τις «φιλολογικές» -τύπου μνημοσύνου- φανφάρες τους και την εξάντληση των όποιων «εθνικών» τους αποθεμάτων με -εκ τους ασφαλούς- λεονταρισμούς μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός γραφείου, παρέα με δειλούς, γραφικούς και απόμαχους μιας κενής ζωής, οι οποίοι δεν ξέρουν πως «να σκοτώσουν» την ώρα τους, κάτι θλιβεροί τύποι, που όχι μόνον δειλιάζουν να πολεμήσουν, έστω και ελάχιστα, το σύστημα, απέχοντας από την οποιαδήποτε ουσιαστική πολιτική πράξη, αλλά συκοφαντούν ασύστολα και όσους -αγνοώντας το κατεστημένο- πολεμούν τον σύγχρονο έμμεσο κατακτητή και τους ντόπιους ελληνόφωνους συνεργάτες του.
Αυτοί οι κάπηλοι του Εθνικού φρονήματος, όλες αυτές τις ημέρες, έγραψαν και εκστόμισαν ύμνους και αφιερώματα για ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, με το οποίο δεν έχουν την παραμικρή σχέση. Τι να πει κανείς; «Εκεί που κρεμούσαν οι Καπεταναίοι τα άρματα, κρεμάνε οι γύφτοι τα νταούλια»… Δεν έχει, λοιπόν, ανάγκη από παχιά, ανούσια λόγια η Εθνεγερσία του 1821. Είναι λάθος να την αντιμετωπίζουμε σαν μια απλή ιστορική μνήμη, γιατί έτσι ευνουχίζουμε το ουσιαστικό της περιεχόμενο και αναδεικνύουμε τα επιφανειακά της στοιχεία. Αγωνιζόμαστε για να ανατείλει εκείνη η εποχή, όπου μακριά από ηττοπάθεια, μιζέρια και υποκρισία, θα υπάρξει ένα Αληθινό Εθνικό Κράτος, το οποίο θα τιμά, όπως πραγματικά της αρμόζει, την ξεχωριστή μέσα στον Χρόνο επέτειο.
Σήμερα, όμως, είναι επιτακτική ανάγκη να παραμερίσουμε κάθε συναισθηματική αναφορά που μπορεί να βγαίνει μέσα από τον έμφυτο και άδολο ρομαντισμό μας, και να εστιάσουμε την προσοχή μας στην ουσία, στο ότι δηλαδή η προσπάθεια των Ηρώων του 1821 ουδέποτε ολοκληρώθηκε και πώς ακόμη και σήμερα η Ελλάδα παραμένει μια χώρα υπό κατοχή. Μια κατοχή πολύ πιο δύσκολη, αφόρητη και δυσβάσταχτη, γιατί τώρα ο δυνάστης φοράει έναν αόρατο μανδύα, που κάνει την κυριαρχία του πολύ λιγότερο ορατή στους σημερινούς υπόδουλους. Στην εποχή του μνημονίου και της παγκοσμιοποίησης, στην εποχή της καπιταλιστικής δικτατορίας με τους πρώην μπολσεβίκους να κυβερνούν, στην εποχή των ανιστόρητων τηλεοπτικών σκουπιδιών και των βιβλίων που επιχειρούν να διαστρεβλώσουν την αληθινή φύση της Εθνεγερσίας, στην εποχή όπου οι πραγματικοί Πατριώτες φυλακίζονται από τους ασκούντες την εξουσία προδότες, το νόημα της 25ης Μαρτίου φαντάζει απόμακρο για την σημερινή νοοτροπία των ριψάσπιδων δειλών. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι τα συσσωρευμένα Εθνικά και Κοινωνικά προβλήματα, η ανασφάλεια, η ενδοτικότητα και ο ωχαδερφισμός δεν αντιμετωπίζονται με στείρες χρονολογικές αναφορές και αναμάσημα ενός όντως ένδοξου παρελθόντος, αλλά με την συνεχή και αληθινή αγωνιστικότητα για μια Ελλάδα πραγματικά Ελεύθερη και Μεγάλη. Σαν το δροσερό νερό μιας πηγής που δεν στερεύει ποτέ και προσφέρει την Αθανασία, ας πιούμε κι Εμείς από αυτό για να ζήσουμε μέσα από τις πράξεις μας, αλλά και μετά από αυτές.
Και στην εφετινή επέτειο, λοιπόν, ας κρατήσουμε αυτά τα λίγα για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, για να μπορέσουμε να διαχωρίσουμε τον κάλπικο πατριωτισμό των κενών λόγων από τον Αληθινό Εθνικισμό των ενεργητικών και ευεργετικών πράξεων. Σαν έναν ελάχιστο φόρο Τιμής στην Μνήμη Εκείνων, οι οποίοι δεν λογάριασαν συνθήκες και συσχετισμό δυνάμεων, αλλά ορμώμενοι από το φυλετικό τους αρχέτυπο, πολέμησαν και δημιούργησαν την Εθνεγερσία αυτή. Συνάμα, σαν την μόνη ρεαλιστική πρόταση για να βγει επιτέλους αυτός ο Τόπος από την σκλαβιά, την μιζέρια, την απόγνωση. Γι’ αυτό και η απάντησή μας στους άμεσους και έμμεσους προδότες της Ελλάδας, τους λιγόψυχους, τους κουρασμένους, τους αδιάφορους, πρέπει να είναι η ίδια μ’ αυτήν που ο Γέρος του Μωριά, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, έδωσε στους αντίστοιχους εξωμότες, λαπάδες και νενέκους της εποχής του: «ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ»! Μια ρήση, βεβαίως, την οποία αν ξεστόμιζε σήμερα, στο ανθελληνικό κράτος της μνημονιακής κυβέρνησης και της ελεγχόμενης δικαιοσύνης, θα τον οδηγούσε στο εδώλιο του κατηγορουμένου ως «επικίνδυνου Χρυσαυγίτη». ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Η νίκη των Ελλήνων Εθνικιστών είναι ιστορική επιταγή
