Οι εκρήξεις επανέλαβε την απελπισμένη φωνή της Κύπρος η οποία δεν με δυναμικό τρόπο, έχει ζητήσει την ελευθερία του από την αποικιακή κυβέρνηση - μια απαίτηση η οποία ήταν σύμφωνη με τη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και την αυτοδιάθεση των λαών που ακολούθησε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και όπως συμβαίνει με τις βρετανικές κυβερνήσεις υπόσχεται να προσφέρει Κύπρος στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο αγώνας της ΕΟΚΑ, η οποία ξεκίνησε την 1η Απριλίου 1955 και συνεχίστηκε μέχρι Februay 1959, ήταν επικεφαλής του πολιτικού ηγέτη, Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ και από το στρατιωτικό ηγέτη Γεώργιο Γρίβα Διγενή.
Αυτός ο αγώνας ήταν το αποκορύφωμα μιας μακράς ειρηνικής αγώνα του κυπριακού λαού, που μάταια ζητούσαν μέσω γραπτών ανακοινώσεων, συνομιλιών και διπλωματικές επικοινωνίες τους αυτοδιάθεση. Η αρνητική στάση της βρετανικής κυβέρνησης ήταν τόσο απογοητευτική, όπως ήταν προκλητική στο μέτρο που η βρετανική κυβέρνηση από τη δική τους συμπεριφορά είχε δημιουργήσει προσδοκίες της ελευθερίας για το λαό της Κύπρος καλώντας τους να προσχωρήσουν στο βρετανικό στρατό κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου προκειμένου να καταπολεμηθεί από την ελευθερία, μια έκκληση που εμμέσως περιλαμβάνονται, επίσης, την ελευθερία της Κύπρος.
Μετά την αποτυχία των συνομιλιών και την άρνηση της αποικιακής κυβέρνησης να δεχθεί μια αίτηση του Συμβουλίου Εθναρχίας Κύπρος η οποία ζήτησε τη διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος που θα έδινε η ευκαιρία στον κυπριακό λαό να εκφράσει την πολιτική βούλησή του, το Συμβούλιο προχώρησε μόνη της Εθναρχίας με τη διοργάνωση ενός τέτοιου δημοψηφίσματος στις 15 Ιανουαρίου 1950. Τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος επιβεβαίωσε την επιθυμία της συντριπτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού για την ένωση των Κύπρος με την Ελλάδα.
Η βρετανική κυβέρνηση αρνήθηκε να αποδεχθεί τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων μετέφερε στο Λονδίνο, από επιτροπή που έχει συσταθεί ειδικά για το σκοπό αυτό και αγνόησε πλήρως τα συμπεράσματά του. Αντίθετα δηλώσεις από υψηλόβαθμους Βρετανούς αξιωματούχους, όπως αυτή του πρωθυπουργού Άντονι Ήντεν, το 1953 η οποία ανέφερε ότι όσον αφορά τη Βρετανία αφορούσε το ζήτημα Κύπρος (δηλαδή η Ένωση των Κύπρος με την Ελλάδα) ήταν ένα «κλειστό» το θέμα και επίσης ότι του Henry Hopkinson, Υφυπουργός για τις αποικίες, στη Βουλή των Κοινοτήτων το 1954, δηλώνοντας ότι η Μεγάλη Βρετανία θα "ποτέ" να εγκαταλείψει Κύπρος, αποτελεί κραυγαλέα υπαναχώρηση στις προηγούμενες βρετανική υποσχέσεις που δόθηκαν κατά τη διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων.
Η βρετανική αποικιοκρατική πολιτική δεν άφησε άλλη επιλογή στον κυπριακό λαό, αλλά να καταφύγουν σε ένοπλο αγώνα. Βασικά, οι Κύπριοι είναι ένα φιλειρηνικό λαό, άπειροι στον πόλεμο. Οι ένοπλες δυνάμεις έχουν στη διάθεσή τους ήταν ελάχιστες σε σύγκριση με τη στρατιωτική δύναμη της αποικιακής κυβέρνησης. Συνεπώς, ο αγώνας της ΕΟΚΑ περιορίστηκε σε ανταρτοπόλεμο και σε παθητική αντίσταση. Για τέσσερα χρόνια ο λαός της Κύπρος, και ιδιαίτερα οι νέοι, πολέμησαν με γενναιότητα, την αυτοθυσία και ηρωισμό. Ούτε ο ανώτερος εχθρός, ούτε η αγχόνη, η απάνθρωπα βασανιστήρια που υπέστησαν οι αγωνιστές της ελευθερίας, η κράτηση σε στρατόπεδα
Δυστυχώς, ορισμένες διατάξεις των συμφωνιών ήταν αντιδημοκρατική και παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Consequantly η Δημοκρατία της Κύπρος από την αρχή είχε να αντιμετωπίσει τις διοικητικές και άλλες δυσκολίες.
Το 1974 η Τουρκία, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα το πραξικόπημα εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης, εισέβαλε στη Δημοκρατία της Κύπρος κατέχει έκτοτε το 37% του εδάφους της.
Στην κατεχόμενη περιοχή που η Τουρκία έχει συστηματικά προσπαθεί να αλλάξει τη δημογραφική σύνθεση του πληθυσμού και να καταστρέψει την πολιτιστική της παράδοση.
ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΕΧΘΡΟΥΣ.
