ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ

ΤΟ ΑΙΜΟΣ BLOG ΣΑΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΕΤΟΣ 2022, ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ



Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος, είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του.Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία ...Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα».Δεν είναι κακό να μην αισθάνεται κανείς Έλληνας, όπως και να πιστεύει άκριτα, όπου αυτός θέλει, τόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι άλλωστε το κάνουν αυτό, κακό είναι να διαστρεβλώνει την αλήθεια με ανύπαρκτες γνώσεις και ψεύδη! ”Το πολιτικό σύστημα θριαμβεύει επειδή είναι μια ενωμένη μειοψηφία που ενεργεί εναντίον μιας διαιρεμένης πλειοψηφίας.”

Τα κόμματα αντανακλούν κοινωνικές πραγματικότητες και ιδεολογικές αφετηρίες. Και μονάχα όταν η ίδια η κοινωνία τα απορρίψει, περνούν στην Ιστορία.

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Να τον καμαρώνουν ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ τον ψήφισαν!…ΜΠΟΥΤΑΡΗΣ "δεν ανέχομαι" να λένε ότι η Μακεδονία είναι ελληνική! VIDEO.

Οι αριστεριστές υπηρέτες του συστήματος



Η καταπάτηση από το καθεστώς, διαμέσου των θεσμικών του υπηρεσιών, κάθε επίφασης πολιτικής και κοινωνικής ελευθερίας βρίσκει στο πρόσωπο της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ την πλήρη έκφρασή της. Η επιβολή, από τις εφέτες ανακρίτριες και τον εισαγγελέα, αποφάσεων με πρωτοφανείς περιοριστικούς όρους, που απαγορεύουν κάθε πολιτική δραστηριότητα στους Βουλευτές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, αποτελεί ντροπή όχι μόνο για τον νομικό πολιτισμό της Χώρας αλλά και για την ίδια την ύπαρξη της Δημοκρατίας. Τόσο η κυβέρνηση, όσο και οι δικαστές  και τα ΜΜΕ μονότονα υποστηρίζουν ότι η δίωξη είναι ξεκάθαρα ποινική και σε καμία περίπτωση πολιτική. 

Ότι η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και δεν επηρεάζεται επ’ ουδενί από πολιτικές σκοπιμότητες και κομματικές προτιμήσεις. Και όμως, η απαγόρευση στους Βουλευτές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ οποιασδήποτε κομματικής δραστηριότητας (ομιλίες, δηλώσεις, αρθρογραφία κλπ) δείχνει ότι η δίωξη αυτή έχει ξεκάθαρα πολιτικό χαρακτήρα και περιεχόμενο.


Ας αντιστρέψουμε την ταυτότητα των διωκόμενων πρωταγωνιστών και ας δούμε ένα άλλο υποθετικό σενάριο. Στη θέση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ας βάλουμε ένα οποιοδήποτε αριστερό σχήμα, το οποίο έχει εισέλθει στην Βουλή και η μετέπειτα πορεία του το δείχνει ακόμη πιο ανεβασμένο στις δημοσκοπήσεις. Ξαφνικά, ο επικεφαλής του κόμματος και μια πλειάδα βουλευτών του βρίσκονται έγκλειστοι στις φυλακές, ενώ για το σύνολο της κοινοβουλευτικής ομάδας ισχύει επίσης το κατηγορητήριο για «ένταξη και διεύθυνση εγκληματικής ομάδας». Οι κατηγορούμενοι βουλευτές δεν ερωτούνται για πιθανές (και κυρίως απίθανες) «εγκληματικές ενέργειες», αλλά για πολιτικές θέσεις, ομιλίες και άρθρα. Όσοι βουλευτές του δεν κλείνονται στην φυλακή, φιμώνονται με ανήκουστους περιοριστικούς όρους, καθώς απαγορεύεται να ομιλούν! Η παραμικρή λέξη μπορεί να τους καταστήσει έγκλειστους. Φανταστείτε τι θα γινόταν σ’ αυτή την περίπτωση. Τώρα όμως…

Το χειρότερο είναι ότι η ίδια η αριστερά, σ’ όλες τις εκφάνσεις και εκφράσεις της, όχι μόνο ανέχεται αλλά συνδράμει και αυτή στην ανήθικη και παράνομη στόχευση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Μερικές μεμονωμένες φωτεινές εξαιρέσεις, που υποδεικνύουν και καταγγέλλουν το αυτονόητο, πνίγονται μέσα στην απαράδεκτη αυτή συμπεριφορά προσώπων και καταστάσεων της αριστεράς. Οι πολιτικοί απόγονοι ατόμων και φορέων, που εκδιώχθηκαν από το μετεμφυλιακό κράτος, έρχονται τώρα όχι απλώς να συνταχθούν με το καπιταλιστικό κράτος, αλλά να ζητήσουν ακόμη σκληρότερα κατασταλτικά μέτρα κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Τι να πει κανείς για το ΚΚΕ, του ανεπάγγελτου Κουτσούμπα, με την φοβερή ατάκα «Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είναι εγκληματική οργάνωση, γιατί είναι ναζιστική οργάνωση»;

Μια φτηνή (όσο και φαιδρή) «εξίσωση» που θυμίζει την ανάλογη «εξυπνάδα» ότι «ο αστυφύλακας είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο αστυφύλακας είναι μπουζούκι…». Ακόμη χειρότερα όμως, και σε εντελώς ελεεινή μορφή, οι διάφοροι αριστεριστές δέχονται να μετατραπούν σε ουρά του συστήματος και της συγκυβέρνησης, επιζητώντας μάλιστα να γίνουν μέρος του δικαστηρίου στην επικείμενη δίκη.

Θα μπορούσε κάποιος καλοπροαίρετα να αναρωτηθεί αν οι συγκεκριμένοι αριστεριστές έχουν αντιληφθεί ότι θα τράβαγαν κι αυτοί τα ίδια αν βρίσκονταν, στο μέλλον, στην θέση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Η ίδια η κοινωνική πραγματικότητα, όμως, διαψεύδει αυτό το ερώτημα. Όχι γιατί οι αριστεριστές θα είναι πάντοτε ανύπαρκτοι πολιτικά, προκειμένου να αποτελέσουν υπαρκτή απειλή για το καθεστώς, αλλά γιατί στην ουσία πρόκειται για συνειδητά γρανάζια της συστημικής λειτουργίας. Εκεί που το κράτος αποτυγχάνει να σταματήσει την ορμή της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ αναλαμβάνουν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» των αριστεριστών, με παράνομες αντισυγκεντρώσεις (όμοιες μ’ αυτές του καραμανλικού παρακράτους της 8ετίας 1955-63, τις οποίες τώρα αντιγράφουν!), βίαιες σωματικές επιθέσεις και τώρα τελευταία ακόμη και προσφορά για δικαστική συνδρομή κατά του Κινήματος των Ελλήνων Εθνικιστών! 

Περιφρονημένοι πλήρως από τον Λαό, αποτυχημένοι πολιτικά και εντελώς περιθωριακοί κοινωνικά, αφού η μόνη σοβαρή τους «εμβέλεια» περιορίζεται στους λαθρομετανάστες και τους ομοφυλόφιλους, οι αριστεριστές δείχνουν όλα τα συμπλέγματα κατωτερότητας και μίσους που τους διακατέχουν.


Ο Τεντ Κατζίνσκι (Unabomber), στο μανιφέστο του, αποκρυπτογραφεί πλήρως την ψυχοσύνθεση των αριστεριστών: «Τα συναισθήματα κατωτερότητας χαρακτηρίζουν τον σύγχρονο αριστερισμό στο σύνολό του. Με τον όρο “συναισθήματα κατωτερότητας” εννοούμε όχι μόνο τα συναισθήματα κατωτερότητας με την αυστηρότερη έννοια, αλλά ένα ολόκληρο φάσμα συγγενών χαρακτηριστικών: την χαμηλή αυτοεκτίμηση, τα συναισθήματα αδυναμίας, τις καταθλιπτικές τάσεις, την ηττοπάθεια, την ενοχή, το μίσος για τον ίδιο του τον εαυτό κλπ». 

Η ανάλυση της προσωπικότητας και κυρίως της ψυχοσύνθεσης των αριστεριστών που επιχειρεί ο Τεντ Καζίνσκι (Unabomber) βρίσκει την πληρέστερη ίσως έκφρασή του στους ελληνόφωνους ακόλουθους του αριστερισμού. Πρόκειται για άτομα με εμφανή συμπλέγματα κατωτερότητας, με απύθμενο μίσος προς ό,τι δεν συνάδει με τις αρρωστημένες και ανεδαφικές απόψεις τους και με .έμφυτο το ένστικτο της αυτοκαταστροφής. Να ένα ακόμη χαρακτηριστικό δείγμα της αριστερίστικης σκέψης, όπως αποτυπώνεται από τον Unabomber: «οι αριστεριστές τείνουν να μισούν οτιδήποτε φαίνεται δυνατό, καλό και επιτυχημένο… Λένε πως μισούν την Δύση επειδή είναι πολεμοχαρής, ιμπεριαλιστική, σεξιστική, εθνοκεντρική και ούτω καθ’ εξής, αλλά όπου αυτά τα ίδια σφάλματα εμφανίζονται σε σοσιαλιστικές χώρες ή σε πρωτόγονους πολιτισμούς, οι αριστεριστές βρίσκουν δικαιολογίες για αυτά ή στην καλύτερη περίπτωση απρόθυμα παραδέχονται πως υπάρχουν, ενώ γεμάτοι ενθουσιασμό επισημαίνουν (και συχνά μεγαλοποιούν σε μεγάλο βαθμό) αυτά τα σφάλματα όταν εμφανίζονται στον Δυτικό πολιτισμό».

Κάθε ομοιότητα με τους εγχώριους αριστεριστές μόνο συμπτωματική δεν είναι. Οι εθνομηδενιστές αυτοί, που βρίσκουν κακό και αποτρόπαιο τον Ελληνικό Εθνικισμό, δεν έχουν να πουν τίποτα το αρνητικό για τον Εθνικισμό που διέπει τους λαθρομετανάστες που βρίσκονται στην Πατρίδα μας. Χαρακτηρίζουν ως «οπισθοδρομική», «σκοταδιστική», «αναχρονιστική» την Ορθόδοξη Πίστη του Ελληνικού Λαού την ίδια ώρα που όχι μόνο αγκαλιάζουν αλλά και προωθούν ποικιλοτρόπως την βάναυση αιμοσταγή θεώρηση των διαφόρων πακιστανών, αφγανών και λοιπών φανατικών μουσουλμάνων, παρά τον υποτιθέμενο αθεϊστικό χαρακτήρα των αριστεριστών. Μιλούν γενικώς και αορίστως για το «δίκαιο του εργάτη», ενώ ταυτόχρονα με τις φαιδρές απαιτήσεις τους «να νομιμοποιηθούν όλοι οι μετανάστες και να δοθεί άσυλο στους πρόσφυγες», ανοίγουν ακόμη περισσότερο το φάσμα της ανεργίας.

Στην πραγματικότητα, οι όποιες διακηρύξεις υπέρ της Εργατικής Τάξης δεν είναι παρά ο «φερετζές» του αληθινά αποκρουστικού προσώπου τους, που κρύβει άλλου είδους επιδιώξεις. Πιο συγκεκριμένα, όχι απλώς δεν έχουν την παραμικρή σύνδεση με την Εργατική Τάξη, αλλά η συντριπτική τους πλειοψηφία αγνοεί έμπρακτα την εργασιακή δράση και εμπειρία. Οι περισσότεροι από τους «καθοδηγητές» αυτών των οργανώσεων είναι εξαιρετικά αμφίβολο για το αν έχουν εργαστεί ποτέ στην ζωή τους, με την ουσιαστική έννοια του όρου. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του γνωστού ανθέλληνα και «προστάτη» των λαθρομεταναστών,Πέτρου Κωνσταντίνου, ο οποίος όταν παλαιότερα είχε ερωτηθεί σε τηλεοπτική εκπομπή από άλλον παρευρισκόμενο τι εργασία κάνει και πως τέλος πάντων τα βγάζει πέρα, αντί να απαντήσει ευθέως παρίστανε τον … θιγμένο για το περιεχόμενο της ερώτησης, χαρακτηρίζοντάς την ως «προβοκατόρικη»! Τι να έλεγε άλλωστε…

Για την ακρίβεια, δεν δίνουν δεκάρα για τους Εργαζόμενους και τον μόχθο τους. Απλώς, χρησιμοποιούν, λεκτικά και μόνο, φιλεργατικές αναφορές και αιτήματα μόνο και μόνο για να επιχειρήσουν μια ανίερη σύνδεση με τον αληθινό απώτερο σκοπό τους, που είναι ο εθνομηδενισμός και ο διεθνισμός. Έχουν το θράσος και την αναίδεια να ομιλούν για «επανάσταση», όταν όλες οι ενέργειές τους μόνον ως αντεπαναστατικές μπορούν να χαρακτηριστούν. Προσκολλημένοι σαν βδέλλες στην εξουσία και το σύστημα δεν είχαν πρόβλημα να καλούν άμεσα τον Λαό να ψηφίζει ΠΑΣΟΚ (κυρίως) ή ΣΥΡΙΖΑ παλαιότερα, πριν επιχειρήσουν να βουτήξουν στα εκλογικά νερά με τα αποτυχημένα κομματικά μαγαζάκια του.

Ο αριστερισμός αποτελεί μια ενιαία αρρωστημένη έκφραση, ανεξαρτήτως από το αν οι αφετηρίες των διαφόρων γκρουπούσκουλων έχουν ως σημείο αναφοράς τον Λένιν, τον Τρότσκι, τον Στάλιν, τον Μάο ή οποιονδήποτε άλλον. Ακόμη και οι λεγόμενοι «αντιεξουσιαστές» δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ακόμη εκδοχή του αριστερισμού. Αν και αυτοαποκαλούνται ως «αντιεξουσιαστές», στην πραγματικότητα πρόκειται για υποχείρια της εξουσίας και μάλιστα από τα πιο φανατισμένα, αφού με τις τακτικές και τις δράσεις τους βοηθούν την εξουσία στα σχέδιά της. Δηλαδή, τον εθνομηδενισμό, την παγκοσμιοποίηση, την καταστροφή των κοινωνικών δομών, την αντικατάσταση των «απαιτητικών» Ελλήνων Εργαζομένων με ασιάτες και αφρικανούς λαθρομετανάστες «που βολεύονται» με πολύ λιγότερη αμοιβή, στην αναβίωση μιας αισχρής και ανήθικης εργασιακής γαλέρας. Στην ουσία ο αριστερισμός μεταφράζεται σε ένα ακόμη πιο διεστραμμένο είδος φιλελευθερισμού

Όπως λέει και ο Unabomber «οι λέξεις “αυτοπεποίθηση”, “αυτοδυναμία”, “πρωτοβουλία”, “επιχειρηματικότητα”, “αισιοδοξία”, κλπ., παίζουν μικρό ρόλο στο φιλελεύθερο και αριστερίστικο λεξιλόγιο… δεν είναι το είδος του ατόμου που έχει εσωτερική αίσθηση εμπιστοσύνης στη δική του ικανότητα να λύνει τα προβλήματά του και να ικανοποιεί τις ανάγκες του. Ο αριστεριστής είναι ανταγωνιστικός απέναντι στην έννοια της άμιλλας γιατί βαθιά μέσα του νιώθει ηττημένος». 

Η σύγχρονη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα έχει καταδείξει ότι η αριστερά έχει χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, αυταπάρνησης και ηρωισμού. Η νομιμοποίησή της το 1974 βοήθησε τα μέγιστα στην απομυθοποίησή της, καθώς φάνηκε το αληθινό της πρόσωπο. 

Σήμερα, δεν συμβολίζει και δεν εκφράζει στο ελάχιστο οτιδήποτε το αντικαθεστωτικό και επαναστατικό. Τα οποιουδήποτε είδους σχήματα της απανταχού αριστεράς, ανεξαρτήτως του αν πρόκειται για κόμματα, οργανώσεις, ομάδες ή οτιδήποτε άλλο, όχι μόνο δεν τελούν υπό διωγμόν, όπως συνέβαινε μέχρι την μεταπολίτευση, αλλά αντιθέτως όλα τους αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του κατεστημένου, καθώς έχουν «πήξει» μέσα στο στερεότυπο του καθεστωτικού συστήματος παρακμής, του οποίου αποτελούν απαραίτητο εξάρτημα. 

Η αριστερά αποτελεί το αντικατοπτριζόμενο είδωλο ενός παραμορφωτικού καθρέπτη, που ωραιοποιεί την τερατοειδή διάστασή της, η οποία είναι «καλουπωμένη» μέσα στα ξεπερασμένα από τον χρόνο ιδεολογήματα και τις αντίστοιχες νεκρές πολιτικές οριοθετήσεις, που αποτελούν όμως εφαρμόσιμα όπλα της παγκοσμιοποίησης. Επομένως, δεν πρέπει να παραξενεύει κανέναν η σύγκλιση των πιο υψηλόβαθμων εκπροσώπων του οικονομικού κατεστημένου με τις πιο ακραίες μορφές του αριστερισμού, στα πλαίσια της αντιμετώπισης του αληθινού και κοινού εχθρού τους που είναι ο Εθνικισμός.

Έτσι, λοιπόν, το «Έθνος» του μεγαλοεργολάβου Μπόμπολα, με την γνωστή οικονομική ισχύ και την πολιτική επιρροή που ασκεί, προμόταρε πριν από λίγο καιρό κάποιους αριστεριστές, οι οποίοι έχουν πάρει «εργολαβία» την πολιτική δίωξη κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, δρώντας ως προωθητική δύναμη του συστήματος. Δεν υπάρχει λόγος να σχολιαστούν τα ψέματα, και οι φαιδρότητες (τύπου «πολιτικής ανάλυσης») κάποιων ανθελλήνων, για τους οποίους αναρωτιόμαστε αν η επαγγελματική ενασχόληση με την δικηγορία διευρύνεται και σ’ άλλους τομείς ή απλώς εξαντλείται στον «αντιφασισμό». Η ουσία βρίσκεται στο ότι ένα κατεξοχήν καπιταλιστικό έντυπο, το οποίο υπερασπίζεται τα έργα και τις ημέρες της μνημονιακής συγκυβέρνησης, δίνει βήμα σε κάποιους ψευτοεπαναστάτες για να συκοφαντήσουν τον μόνο πραγματικό αντίπαλο τόσο της κυβερνητικής εξουσίας, όσο και της επιρροής που ασκεί διαμέσου της φυλλάδας του ο Μπόμπολας. 

Οι αριστεριστές, λοιπόν, λειτουργούν ως «ουρά» της κυβερνητικής και μεγαλοεκδοτικής σκευωρίας κατά του μόνου αληθινού αντιεξουσιαστικού και αντικαπιταλιστικού Πολιτικού Κινήματος, της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. 

Οι αριστεριστές, σχεδόν στο σύνολό τους, όχι μόνο δεν έχουν την παραμικρή ένσταση ή διαφωνία στα πρωτοφανή ανελεύθερα και αντιδημοκρατικά μέτρα των εφετών ανακριτριών - οι οποίες όταν δεν προφυλακίζουν με άνεση τους Χρυσαυγίτες, ορίζουν πρωτάκουστους όρους, όπως κατ’ οίκον περιορισμός(!) και απαγόρευση ομιλιών(!!)- αλλά με απύθμενο θράσος, αναίδεια και πλήρη συστημική συνειδησιακή λογική υποστηρίζουν ότι «οι ανακρίτριες έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά», ενώ όταν κάποιοι άλλοι αριστεροί, ως εξαίρεση στον κανόνα, τους λένε το αυτονόητο, ότι η απαγόρευση του δημοσίου λόγου στους Βουλευτές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ «είναι μια πολύ σοβαρή ένδειξη σκλήρυνσης του περιορισμού των ατομικών ελευθεριών», απαντούν ως εξής, τσακίζοντας κάθε έννοια σοβαρότητας, ταυτιζόμενοι πλήρως με την κυβερνητική αυθαιρεσία: «Δεν νομίζω ότι οι φασίστες στερήθηκαν ποτέ ελευθερίες, ώστε να υπερασπίσουμε την ελευθερία του λόγου τους», συνεχιζόμενη από αναλόγου θρασύτητα «ανάλυση».

Επαναλαμβάνουμε αυτό το οποίο έχουμε τονίσει και στην πρώτη μας αναφορά στο συγκεκριμένο ζήτημα, ότι δηλαδή, δεν τίθεται καν το ζήτημα ότι οι αριστεριστές δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι θα τράβαγαν κι αυτοί τα ίδια αν βρίσκονταν στο μέλλον στην θέση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Κι αυτό γιατί όχι μόνο δεν εκφράζουν τίποτα το επαναστατικό, έστω και εμβρυακής μορφής σε κομματικό επίπεδο, αλλά λειτουργούν ως απολύτως συνειδητά γρανάζια της συστημικής λειτουργίας. Εάν ψάξει κανείς το όλο ζήτημα με ψυχολογικούς όρους θα θυμηθεί τα όσα είχαν υποστηριχθεί από τον Τεντ Κατζίνσκι (Unabomber), ο οποίος είχε χαρακτηρίσει τους αριστεριστές ως άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση, συναισθήματα αδυναμίας, καταθλιπτικές τάσεις, ηττοπάθεια, ενοχή, μίσος για τον ίδιο τους τον εαυτό, ενώ συνεχίζοντας την ανάλυση της ψυχολογίας τους, υποστηρίζει, μεταξύ άλλων πολλών, ότι «οι μορφές τέχνης που έχουν απήχηση στους αριστεριστές διανοούμενους τείνουν να εστιάζουν στην αποκρουστικότητα, στην ήττα και στην απελπισία». 

Όποιος έχει το κουράγιο και την ψυχική αντοχή να προσπαθήσει να εντρυφήσει στον τρόπο σκέψης των αριστεριστών, διαβάζοντας τις απόψεις τους και το πώς αντιλαμβάνονται την ροή των γεγονότων θα διαπιστώσει αν ο Κατζίνσκι έχει δίκιο ή όχι. Ο αριστερισμός, ανεξαρτήτως του ποιος είναι ο ιδεολογικός τους καθοδηγητής (Τρότσκι, Στάλιν, Μάο, κλπ), εκτός από τα αρνητικά του χαρακτηριστικά ως προς την ψυχολογία που τον διέπει, συμπεριφέρεται ως «μαντρόσκυλο» του καθεστώτος, κάνοντας όλες εκείνες τις «βρώμικες δουλειές» που το επίσημο κράτος δεν μπορεί να κάνει (ακόμη τουλάχιστον) για εμφανείς λόγους. Αντισυγκεντρώσεις, βίαιες επιθέσεις και οτιδήποτε άλλο έχει ανάγκη το σύστημα. Οι αριστεριστές, επομένως, λειτουργούν ως φανατικοί υπηρέτες του καπιταλιστικού ανθελληνικού συστήματος

ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ