ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ
ΤΗΣ… «ΑΝΑΣΑΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ»
ΜΕ ΤΙΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ;
Από πού πήραν τα νούμερα του ΣΥΡΙΖΑ την… πατέντα της… «ανάσας αξιοπρέπειας»; Μα φυσικά, από το αθάνατο κυβερνο-κλεφτο-ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80! Μας το θυμίζει η φυλλάδα των Ιών:
«Αν κάποιος αναζητά «προγόνους» της αποψινής συγκέντρωσης, ως μοναδική αξιόπιστη σύγκριση προβάλλουν τα συλλαλητήρια που πραγματοποιήθηκαν το 1983 από τον κομματικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς (ΚΚΕ και ΚΚΕ Εσωτερικού) κατά των αμερικανικών βάσεων, ενώ η νεοσύστατη τότε κυβέρνηση Παπανδρέου διεξήγε διαπραγματεύσεις με την Ουάσινγκτον –θεωρητικά για τη διαδικασία απομάκρυνσής τους, στην πραγματικότητα για τη βελτίωση των όρων παραμονής τους.
Οι τελευταίες μαζικές ενωτικές διαδηλώσεις υποστήριξης μιας κυβέρνησης που συγκρουόταν -ή τουλάχιστον έτσι εμφανιζόταν- με τα ξένα συμφέροντα ήταν το Μάρτιο του 1983, ενάντια στο ΝΑΤΟ και τα πυρηνικά, με πάνδημη απαίτηση «Να φύγουν οι βάσεις του θανάτου».
Η αναμέτρηση εκείνη έκλεισε -όπως είνα γνωστό- με την ελληνοαμερικανική συμφωνία της 15/7/1983 για τη «δυνητική» απομάκρυνση των βάσεων ύστερα από μια πενταετία, χωρίς να ικανοποιηθεί το αρχικό αίτημα του τότε πρωθυπουργού για ετήσιο «νοίκι» 1 δισ. δολαρίων…».
Και πως συνδέονται εκείνες οι οπερετικές διαδηλώσεις της κλεφτο-πασοκαρίας, των φυτών της ΚΝΕ και των καναπεδάτων κομμουνιστών της μάγισσας Κίρκης, με τις σημερινές;
Προφανώς, όπως τότε ο Άντριου Παπάντριου υπέγραψε στο τέλος «συμφωνία απομάκρυνσης» των βάσεων, αλλά οι βάσεις έμειναν, έτσι και τώρα το ποντίκι που παριστάνει το… λιοντάρι, θα υπογράψει κάποια στιγμή «συμφωνία απομάκρυνσης του Μνημονίου», αλλά το Μνημόνιο… θα μείνει!
Και τι θα μείνει στα νούμερα που πήραν… ανάσες αξιοπρέπειας; Πιθανότατα κανά γερό… κρυολόγημα, γιατί έκανε ψόφο χτες το βράδυ!
Αντίοχος
Η σύμπλευση με την Ρωσία
αποτελεί την μοναδική
ρεαλιστική πολιτική για την Ευρώπη
Κάθε χρόνο εδώ και τέσσερις δεκαετίες πραγματοποιείται στην Γερμανία αρχές Φεβρουαρίου η διεθνής Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου MSC (Munich Security Conference). Πρόκειται περί ενός σημαντικού συνεδρίου για την διεθνή ασφάλεια και πολιτική και ο κατάλογος των συμμετεχόντων περιλαμβάνει αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων, διοικητές διεθνών οργανισμών, υπουργούς, αρχηγούς Ενόπλων Δυνάμεων, επιφανείς επιχειρηματίες και μέσα ενημέρωσης. Ο σκοπός της ετήσιας διάσκεψης είναι η συζήτηση, η ανταλλαγή απόψεων και η αντιμετώπιση τρεχουσών διεθνών ζητημάτων στο πλαίσιο της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας. Το συνέδριο οργανώνεται ιδιωτικά χωρίς την συμμετοχή κάποιας επίσημης κυβερνητικής αρχής και δεν υφίστανται κυβερνητικές δεσμεύσεις από τις συζητήσεις ή αποφάσεις του συνεδρίου, όπως επίσης δεν εκδίδεται στο τέλος του συνεδρίου κάποιο τελικό ανακοινωθέν τύπου.
Φέτος στην Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου, που περάτωσε τις εργασίες της στις 8 Φεβρουαρίου, το κεντρικό θέμα ήταν η κρίση στην Ουκρανία. Εν συντομία παραθέτουμε τις απόψεις των κύριων ομιλητών του συνεδρίου, τις οποίες ακολούθως θα αποσαφηνίσουμε στο πλαίσιο των διπλωματικών και στρατιωτικών εξελίξεων στην Ανατολική Ουκρανία.
Μέρκελ (Καγκελάριος Γερμανίας): «Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να φανταστώ κάποια λύση η οποία δια του περαιτέρω εξοπλισμού των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων θα οδηγούσε τον Πούτιν να ηττηθεί στο στρατιωτικό πεδίο. Δυστυχώς πρέπει να το ομολογήσω».
Λαβρόφ (Υπ. Εξωτερικών Ρωσικής Συνομοσπονδίας): «Ο κόσμος βρίσκεται σε μια καμπή. Προκύπτει το ερώτημα εάν η Δύση προτιμά ένα αρχιτεκτονικό οικοδόμημα ασφαλείας με, χωρίς ή εναντίον της Ρωσίας».
Μπάϊντεν (Αντιπρόεδρος ΗΠΑ): «Η κρίση της Ουκρανίας είναι αποτέλεσμα των επιλογών-αποφάσεων του Πούτιν. Δεν πιστεύουμε ότι μπορεί να υπάρξει στρατιωτική λύση στην Ουκρανία».
Στάϊνμαϊερ (Υπ. Εξωτερικών Γερμανίας): «Είμαστε μακριά από μια πολιτική λύση στην Ουκρανία. Η αποστολή πολεμοφοδίων στο Κίεβο είναι όχι μόνο επικίνδυνη αλλά και αντιπαραγωγική».
Κέρι (Υπ. Εξωτερικών ΗΠΑ): «Σας διαβεβαιώνω ότι δεν υπάρχει ρήγμα ή διάσταση απόψεων μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης όσον αφορά την πολιτική μας έναντι της Ρωσίας».
Εκ των συζητήσεων στην Διάσκεψη Ασφαλείας προκύπτει πρώτον ότι η Ευρώπη αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι χρειάζεται την Ρωσία ως ένα ζωτικό εταίρο. Δεύτερον γίνεται εμφανής μια διάσταση απόψεων μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης την οποία επιτείνουν και δηλώσεις κορυφαίων πολιτικών όπως ο Ολάντ, ο οποίος ζήτησε μεγαλύτερη αυτονομία για την ρωσόφωνη Ανατολική Ουκρανία, ενώ ο πρώην γάλλος πρόεδρος Σαρκοζί υποστήριξε ανοιχτά την Ρωσία λέγοντας: «Είμαστε μέρος ενός κοινού πολιτισμού με την Ρωσία. Τα συμφέροντα των ΗΠΑ με την Ρωσία δεν είναι τα ίδια με αυτά της Ευρώπης με την Ρωσία».
Όλα τα ανωτέρω, οι συζητήσεις δηλαδή στην Διάσκεψη του Μονάχου και οι δηλώσεις κορυφαίων πολιτικών, υποδεικνύουν μια προθυμία της Δύσης να δεχθεί εδαφικές παραχωρήσεις της Ουκρανίας προς την Ρωσία και την μερική τουλάχιστον ένταξη αυτής της χώρας στην ρωσική σφαίρα επιρροής, κάτι που θα έχει ως αποτέλεσμα τον πλήρη έλεγχο των σημερινών ουκρανικών ακτών της Μαύρης Θάλασσας από την Ρωσική Συνομοσπονδία. Η «υποταγή» της Ουκρανίας θα είναι το πρώτο βήμα για τον Πούτιν. Ο επόμενος στόχος στην Ευρώπη θα είναι ο έλεγχος της Βαλτικής Θάλασσας, αφού και εκεί οι στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ δύσκολα μπορούν να αντιπαρατεθούν με τις ρωσικές.
Ο Πούτιν στην κρίση της Ουκρανίας αποδείχτηκε ένας δεινός σκακιστής της γεωπολιτικής σκακιέρας. Αύξησε όσο έπρεπε την πίεση στο τμήμα αυτό της Ευρώπης, γνωρίζοντας ότι το ΝΑΤΟ δεν θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί, χωρίς να διακινδυνεύσει ένα ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο πόλεμο. Ήταν μια ευφυής στρατηγική η οποία απέδωσε τα μέγιστα. Ο ψυχοπαθής εγωκεντρισμός της αμερικανοσιωνιστικής πολιτικής που διαλύει και διαχωρίζει τον κόσμο αποδείχτηκε αναποτελεσματικός και κατέρρευσε στο μέτωπο της Ουκρανίας, όπως κατέρρευσε και στο μέτωπο της Συρίας.
Παρ’ όλη την ήττα της αμερικανοσιωνιστικής πολιτικής στην Ουκρανία και την διαφαινόμενη στην Μέση Ανατολή, τα μακροπρόθεσμα σχέδια των ΗΠΑ για περικύκλωση του πυρήνα της Ευρασίας παραμένουν αναλλοίωτα. Οι ΗΠΑ δεν εμπιστεύονται πλήρως την Ευρώπη ως μόνιμο σύμμαχο στην διεκδίκηση της παγκόσμιας ηγεμονίας, εξ αιτίας της ανάδειξης των εθνικιστικών δυνάμεων και τάσεων σε παράγοντες διαμόρφωσης μιας νέας πορείας της Ευρώπης και μιας ρεαλιστικής πολυπολικής πολιτικής σύμπλευσης με την Ρωσία, μακριά από την νεοιμπεριαλιστική βαρβαρότητα των Αμερικανοσιωνιστών.
Είναι βέβαιο ότι οι ΗΠΑ στο άμεσο μέλλον θα προσπαθήσουν να απαλλαγούν με ποικίλους τρόπους από τους θεσμούς και τους λαούς της Ευρώπης που στέκονται εμπόδιο στα σχέδια της μονοκρατορίας τους. Οι πολιτικές διώξεις εναντίον της Χρυσής Αυγής ήταν ένας προάγγελος για αυτά που θα επακολουθήσουν σε όσους δεν συμμορφώνονται. Η μόνη εναλλακτική λύση είναι η σύμπλευση με την Ρωσία για να ματαιωθούν τα καταστροφικά σχέδια των Αμερικανοσιωνιστών και των ιπποκόμων τους.
Γ. Λιναρδής
Σήμερα & παρά τα μεγάλα λόγια και τις απατηλές διακηρύξεις, η… αθάνατη και… εφτάψυχη πασοκαρία στελεχώνει τα κέντρα εξουσίας και μετά την απομάκρυνση του κλεφτο-ΠΑΣΟΚ από την εξουσία.
Έτσι, η Έλενα Παναρίτη, η οποία διορίστηκε βουλευτής (Επικρατείας) από το κλεφτο- ΠΑΣΟΚ του Jeffrey και εν συνεχεία έπιασε πόστο στην Παγκόσμια Τράπεζα, έγινε ειδική σύμβουλος του Γιάνη (προσοχή, με ένα νι…) Βαρουφάκη και εχθές το βράδυ έδωσε το παρών στις «διαπραγματεύσεις» στο eurogroup. Η συγκεκριμένη κυρία, έχει υποστηρίξει –μεταξύ των άλλων- ότι η ελληνική οικονομία θα πρέπει να περνά κάθε τρεις μήνες από τον έλεγχο των δανειστών, για «να διασφαλιστεί η προώθηση των δομικών μεταρρυθμίσεων»…
Με κάτι τέτοιες-ους θα… σκίσει το Μνημόνιο ο mister Tsipras και θα δώσει… ανάσες αξιοπρέπειας στον ελληνικό λαό!
ΕΦΤΑΨΥΧΗ Η ΠΑΣΟΚΑΡΙΑ: ΑΠΟ ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΗ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ (ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ) ΤΟΥ JEFFREY ΠΗΓΕ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΓΙΝΕ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ
